ผิงหยางเดินกลับพร้อมน้องสาว โดยไปยืนให้กำลังใจพวกผู้ใหญ่ที่มาช่วยกันอยู่ชั่วครู่ แล้วเขาก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อสอบถามสิ่งของขาดเหลืออะไรเขาจะได้จัดการไปหามาในวันรุ่งขึ้น
เหล่าภรรยาของชาวบ้านในหมู่บ้านต่างเอ็นดูพี่น้องสองคนนี้ นอกจากมีมารยาทราวกับเป็นคุณชายบ้านขุนนางมีอันจะกิน ทั้งยังเปี่ยมด้วยน้ำใจมากอีกด้วย ทั้งที่ปกติคนเหล่านั้นเห็นชาวบ้านเหมือนเห็นหนอน นอกจากไม่เข้าใกล้ยังรังเกียจคิดว่าพวกเขาเป็นพวกตัวสกปรก เนื้อตัวเหม็นโฉ่เหมือนขอทานอีกด้วย
“อาหยาง เจ้าพาน้องไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถิดทางนี้ลุงกับป้าจัดการให้เจ้าเอง” เถียนเชียงภรรยาผู้ใหญ่บอกให้เด็กชายที่ความคิดโตยิ่งกว่าผู้ใหญ่เสียอีก ให้ออกไปพัก
เด็ก ๆ ควรจะเล่นมีเวลามีความสุขถึงจะถูก แต่ชาวบ้านห่างไกลเช่นนี้คงไม่ได้เล่นมากนัก เพราะว่าต่างต้องช่วยบิดามารดาทำไร่ทำสวน หากเป็นเด็กตัวเล็กก็ช่วยกันหาฟืนมาเติมห้องเก็บฟืน เวลาฤดูหนาวจะได้ไม
