ต้าเหลียงกับผิงหยางที่ได้ตั๋วแลกตำลึงใบละสองพันตำลึงทองเดินออกมาหน้าร้าน เขายื่นสี่พันตำลึงทองให้กับต้าเหลียง เพราะสัญญาจะไม่โกงเอ้อร์เหลียง เขาเป็นพี่น้องกันย่อมต้องแจกจ่ายกันเอง ส่วนเขาสองพันตำลึงนี่จะไปเบิกเป็นตำลึงสัก 500 ตำลึงทองเอาไว้ใช้จ่ายรอท่านพ่อกับท่านแม่กลับมาก่อน
อีกอย่างรถม้าก็รอเขาอยู่ อีกไม่นานแล้วจะได้ซื้อมัน จะได้พาน้องสาวคนดีของเขาออกมาเที่ยวที่ตัวอำเภอชุนบ้าง ไม่อุดอู้อยู่แต่ที่บ้าน
แต่ตลอดทางที่เดินมาด้วยกัน คนที่ยังไม่ได้พูดอันใดสักคำคือต้าเหลียง คงจะช็อคจนเบลอไปแล้วกระมังจนเขาต้องกระตุกแขนเสื้อว่ายังมีสติดีอยู่หรือไม่
“ต้าเหลียงเกอ...ท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่ ข้าชักเป็นห่วงท่านแล้วนะขอรับ” ผิงหยางมองท่าทางคนที่อึ้งกับตำลึงก้อนโตที่ยังไม่รู้ว่าได้มาได้ยังไง ทำไมง่ายดายเพียงนี้ กับแค่เห็ดถังเช่าสามต้นเพียงเท่านั้น
“ข้า...ข้าไม่อยากจะเชื่อเท่านั้น รีบไปเบิกตำลึง
