เสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นคับบ้านดึงความสนใจของพี่สิงห์ที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องพระ เขารีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่ห้องและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ
“มินตรา! เป็นอะไร”
“ผะ ผี ๆ ๆ พี่สิงห์ ฮือออ ผี”
ฉันกระโดดกอดพี่สิงห์ที่อยู่ตรงหน้าทั้งเนื้อตัวที่กำลังสั่นระริก ชีวิตนี้ไม่เคยคาดคิดว่าต้องมานั่งคุยกับผีเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ น้ำตาเริ่มเอ่อนองออกทั้งสองหางตาด้วยความผวาจับใจ
“นะ หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะจ๊ะพ่อ”
“ออกไปก่อน!”
พี่สิงห์โอบกอดฉันแน่นพร้อมกับลูบหัวปลอบใจจนฉันเริ่มอาการดีขึ้น แต่กระนั้นก็ยังคงผวาไม่หาย
“ทำไมพี่ไม่บอกหนูแต่แรกว่าแก้วเป็นผี”
ฉันผละออกเล็กน้อยพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองคนร่างสูงทั้งน้ำตา
“พูดอย่างกับว่าถ้าฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วเธอจะหายกลัวงั้นแหละ”
มือหนาเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกให้ลวก ๆ ก่อนจะลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องกลัวมันหรอกนะ ไอ้แก้วมันเป็นเด็กดี”
“ตะ แต่เขาเป็นผีน
