"เลขาแจ้งว่า มิตเตอร์หวัง ต้องการจะวิดีโอคอนเฟอเรนท์กับนายครับ"
"ตอนนี้! เดี๋ยวนี้!" เสียงเข้มถามด้วยความหงุดหงิด ลูกน้องอย่างแดนถึงกับเหงื่อตกเพราะรู้อารมณ์ของนายดี
"น่าจะนะครับ คงจะด่วนมาก"
เมื่อลูกน้องยืนยันคำตอบ พายุจำใจปล่อยมือจากคนตัวเล็กในอ้อมแขน แต่ก่อนจะออกไปด้านนอก ร่างสูงไม่วายหันมากำชับให้เธอกินข้าวที่เขาเตรียมไว้ ไม่งั้นวันนี้ตอนเย็นหลังเวลาเลิกงาน เขาจะทำโอทีต่อ
คำว่าโอที ทำให้ม่านไหมหน้าหงิกหน้างอด้วยความโมโห เธอต้องการที่จะเลิกงานตรงเวลาเพื่อจะไปรับน้องพร้อมให้ทัน เลยยอมกินข้าวแต่โดยดี หวังว่าพายุจะรักษาคำพูด เพราะลูกต้องกลับบ้านช้ากว่าใครมาหลายวันมากแล้ว เด็กน้อยเริ่มจะงอแงและน้อยใจคนเป็นแม่ ที่ทำงานจนปล่อยปละละเลยเขา เธอเข้าใจลูก พร้อมพงศ์เป็นเด็กมีเหตุผลเสมอ แต่โลกของพร้อมมีแค่เธอคนเดียว ถ้าลูกจะอยากได้ความรัก ความเอาใจใส่จากเธอ มันก็คงไม่ผิดอะไร
ม่านไหมทำงานอย่างตั
