"ไหมจะลงแล้ว ปล่อย..."
"ไม่ปล่อย เธอจะทำไม เธอจะไปไหนได้ ถ้าฉันไม่ยอม"
"แต่ถ้าไหมอยากไป พายุก็ห้ามไม่ได้"
"ก็ลองดูสิ มีปีกก็ไปไม่ได้"
มีเพียงเสียงถอนหายใจของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา รู้ดีว่าถ้าเถียงไปก็เท่านั้นแหละ คนเอาแต่ใจแบบเขาเคยยอมคนอื่นที่ไหน
ม่านไหมปล่อยให้พายุกอดรัดอยู่แบบนั้นสักพัก ร่างกายทุกสัดส่วนแนบชิดสัมผัสทุกตารางนิ้ว แม้แต่ส่วนที่เธอคร่อมอยู่ตอนนี้ มันตื่นแล้ว แต่เพียงเจ้าของมันยังข่มอารมณ์ที่พุ่งพล่านได้ดีทีเดียว
Rrrrr.. Rrrrrr.
แสงไฟสว่างวาบจากหน้าจอ โชว์ว่าเป็นเบอร์มุกดา ชายหนุ่มแค่มองเฉยๆ ไม่คิดจะรับสายมันแต่อย่างใด ท่าทีของเขาผิดไปจากปากติ ทำให้ม่านไหมมองด้วยความงงงวย
"รับสิค่ะ เดี๋ยวไหมออกไปข้างนอกเอง" เธอทำท่าจะขยับตัวออกจากตักเขา แต่ชายหนุ่มรั้งไว้เสียก่อน
"ค่อยรับ เธอไม่ต้องไปไหน อยู่แบบนี้แหละ สักพัก"
คำพูดที่แสดงถึงความเหนื่อยอ่อนของเขาใจ
