อยากหยุดรักคนใจร้าย

มีสิทธิ์ถ่ายแต่ไม่มีสิทธิ์ลง

เป็นครั้งแรกที่พายุไม่ได้ไล่ม่านไหมกลับเมื่อเสร็จสมความต้องการ

เพราะบทรักที่เร่าร้อนและยาวนานบวกกับความมึนเมาทำให้คนตัวเล็กผล่อยหลับไปในทันที

ใบหน้าสวยหวานซบซุกอยู่ในอ้อมอกแกร่งแบบนั้นทั้งคืน มุมปากยกยิ้มน้อยๆราวกับหลับฝันดี เป็นคืนที่ช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของเธอได้ดีเหลือเกิน

มือเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดเอวสอบกอดรัดราวกับกลัวเขาจะหายไป

ถ้านี้เป็นความฝัน มันก็คงเป็นคืนที่ฝันดีที่สุดของเธอ...

แต่แล้วแสงแดดในตอนเช้าก็ส่งกระทบเข้ามายังใบหน้าสวย ปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นมารับความเป็นจริง

พายุยังนอนหลับอยู่อย่างสนิท เป็นภาพที่ม่านไหมไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าหล่อเหลายามนี้หมดสิ้นความร้ายกาจ ขนตางอนยาวเป็นแพหนา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน แม้ในความฝันเขายังทำหน้าเคร่งเครียด ริมฝีปากแดงฉ่ำแม้จะผ่านการสูบบุหรี่มาอย่างหนัก แต่ดูรวมๆแล้ว เขาโคตรที่จะหล่อ

ม่านไหมมองใบหน้าที่เธอตกหลุมรักอย่างหลงใหล คนตัวเล็กๆค่อยๆหยิบโทรศัพท์มาถ่ายไว้แต่จู่ๆ ดวงตาคมเข้มของเขาก็ลืมตาขึ้นมา

"จะถ่ายไปไหน?"

"เอ่อ ไหมจะถ่ายเก็บไว้ดู"

"เอาโทรศัพท์มานี้"

ร่างสูงกระดิกนิ้วหนาจนเธอต้องส่งให้ทันที ม่านไหมสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆมือหนาก็เกี่ยวเธอลงไปซบกับอกแกร่ง

ใบหน้าสวยเหวอไม่ทันตั้งตัวเมื่อเขาเอาหน้าหล่อๆมาแนบพร้อมทั้งกดถ่ายรัวๆ เสร็จแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอกลับ

"ชอบมั้ย" อยู่เขาก็ใจดีขึ้นมา ทำเอาคนตัวเล็กยิ้มด้วยความดีใจ พร้อมทั้งพยักหน้ารับเธอมองดูรูปแม้เธอจะไม่สวยเพราะกำลังตกใจที่ขาทำแบบนี้ แต่นี้เป็นรูปคู่ครั้งแรกที่เราถ่ายกัน

"ถ้ารูปชุดนี้มันหลุดไปถึงมือมุกดาเมื่อไหร่ ฉันเอาตายแน่"

ทั้งที่เขาเป็นคนกดถ่ายเอง ใบหน้าสวยค่อยๆหุบยิ้มลงเมื่อเขาพูดประโยคนั้น

"หรือให้ไหมลบก็ได้"

เสียงแผ่วเบาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตัดพ้อ สภาพใจเธอเหมือนลูกโป่งที่อัดแก็สจนแน่นมันฟูฟ่องด้วยความดีใจ แต่พอเจอคนสั่งของเขาเข้าไป เหมือนโดนใครเจาะลมระเบิดแตกในคราวเดียวกัน

"ไม่ต้อง ถ้ามีผู้ชายคนไหนมายุ่ง ก็เอารูปนี้ให้ดูบอกว่ามีผัวแล้ว"

"เข้าใจมั้ย" ร่างสูงถามเสียงเข้ม

"ขะ เข้าใจ"

"วันนี้มีเรียนบ่าย เธอกลับไปได้แล้ว แล้วออกทางประตูหลังนะ ด้านหน้ามีไอ้พวกคนงานที่จัดเหล้าอยู่"

"ค่ะ" คนตัวเล็กรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะลุกขึ้นควานหาชุดที่เมื่อคืนเขาฉีกแทบไม่เหลือชิ้นดี เธอจะบอกเจ้าของชุดยังไง ค่อยขอชดใช้เป็นเงินก็แล้วกัน

พายุให้ยืมเสื้อยืดแบรนด์ดังของเขามาใส่ก่อน ส่วนกางเกง โชคดีที่เขามีกางเกงบอลตัวเล็กอยู่ในตู้

"นี้เงิน ค่าตัวเธอ" ม่านไหมลังเลที่จะรับมันมา แต่เป็นชายหนุ่มที่ยัดใส่มือเธอจนได้

"ไม่อยากเอาฟรี ระหว่างเราทุกอย่างมันมีข้อแลกเปลี่ยน"

ม่านไหมจึงรับมาเพราะไม่อยากมีปัญหา คนตัวเล็กเดินลงมาจากด้านบน สวนทางกับศรันย์หุ้นส่วนของเขาที่มองตามไล่หลังมาตาแทบไม่กระพริบ

'เด็กไอ้พายุโคตรสวย หน้าสดก็ยังสวย มิน่าเมื่อคืนถึงหัวร้อนนัก'

"เด็กมึงกลับแล้ว"

พายุไม่ตอบแต่กลับสูบบุหรี่อัดเข้าปอดอย่างผ่อนคลาย

"โคตรแจ่มเลยว่ะ หามาจากไหน แนะนำกูบ้างสิ"

คราวนี้เหมือนสายตาคมเข้มจะวาววับขึ้นมา จนศรันย์ต้องยกมือสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้

"ขอโทษๆ แต่สวยจริง มิน่าเมื่อคืนถึงปรี๊ดแตก"

"เรื่องเมื่อคืน ค่าเสียหายค่อยลงบิลกู"

"ช่างมัน ไม่ได้เสียมากเท่าไหร่ ดีที่เป็นวันธรรมดา ไม่ใช่เสาร์ อาทิตย์"

ศรันย์ยักไหล่อย่างสบายใจไม่เครียด เพราะจริงๆแล้วเขาถือหุ้นแค่ 30เปอร์เซ็น แต่พายัถือ 70 ถ้าใครสักคนที่ขาดทุนคงเป็นมันมากกว่าไม่ใช่เขา

เดี่ยวคืนวันศุกร์ค่อยจัดโปรโมชั่นหนักๆ ขี้คร้านทีคนจะแห่กันเข้ามาเที่ยวอย่างคึกคักอีกตามเคย อีกอย่างไอ้พายุมันก็สายป่านหนา ถึงผับจะเจ๊งไป ขนหน้าแข้งมันก็ไม่ร่วงหรอก

"ฉันขอโทษแกด้วยนะ ที่เมื่อคืนทิ้งแกไว้ที่ผับคนเดียว ขอโทษๆๆๆๆ"

คะนิ้งที่พอเห็นหน้าม่านไหมแล้ว รีบยกมือไหว้พร้อมทำเสียงอ่อยๆอย่างรู้สึกผิด เมื่อคืนเธอเมาหนักมาก กดโทรหาแฟนเก่าไปหลายสายแล้วแถมยังปรับความเข้าใจกันไปหลายยกจนตอนนี้กลับมาคืนดีกันเรียบร้อยแล้ว

"ไม่เป็นไร แต่แกให้ฉันกินอาหารหมานี้สิ หนักกว่าเยอะ"

"โถ่ๆๆๆ อย่ามองแบบนั้นสิ แกควรจะดีใจนะ ที่ฉันนะปรับความเข้าใจกับผัวได้ จะได้ไม่เป็นภาระแกไง"

"เออ งั้นแกดีกัน ฉันก็ดีใจด้วย"

"ว่าแต่แกเถอะ กลับห้องยังไง" คำถามของคะนิ้งทำเอาคนตัวเล็กส่งสายตาเลิ่กลั่กแต่ก็พยายามเก็บอาการ

"แท็กซี่สิ จะให้กลับยังไงล่ะ"

"อ๋อ นึกว่าจะมีผู้ชายมาชู๊ต แกแต่งตัวสวยสะบัดขนาดนั้น เหลือเชื่อว่าต้องกลับแท็กซี่"

"เออ ชุดนั้นนะ พอดีฉันเอาเข้าเครื่องซักผ้า แต่ตั้งค่าปั่นแรงไปหน่อย มันขาดยับเยินหมดเลย แกซื้อมาเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันใช้ให้กลับ"

ม่านไหมพูดด้วยความรู้สึกผิดแต่คะนิ้งกลับส่ายมือพร้อมทั้งพูดว่าอย่างจริงจัง

"แค่ฉันคืนดีกับผัว คืนนั้นก็แฮปปี้แล้ว จะมาคืนค่าชุดไรกันย่ะ ฉันผิดเองที่ลืมบอกว่า ผ้าแบบนั้นต้องขยี้มือเท่านั้น"

แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกเพื่อน แต่เห็นท่าทีสบายใจและไม่สงสัยอะไรของคะนิ้ง เธอก็ลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก