ม่านไหมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
ความรู้สึกเจ็บหน่วงที่ท้องร้าวลงไปยังสะโพกและต้นขา
สัมผัสเฉอะแฉะและเหนียวเหนอะหนะตรงส่วนนั้นเหมือนมันยังเป็นคราบใหม่ๆอยู่เลย
เธอโดยพายุกระทำย่ำยีจริงๆไม่ใช่ความฝันเพราะร่างสูงยังนอนหลับปล่อยลมหายใจออกสม่ำเสมอข้างกายเธอ
หญิงสาวค่อยๆประคองร่างที่บอบช้ำจากพิษไข้และการกระทำของเขาลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ขาทั้งสองข้างของเธอสั่นระริกไร้เรี่ยวแรง ม่านไหมเดินไปได้แค่สองสามก้าวก็ต้องทรุดตัวล้มลง
เสียงเล็กๆร้องโอ้ย ปลุกคนที่หลับใหลอยู่ให้ตื่นขึ้นมา
"จะไปไหน"
พายุถามด้วยเสียงงัวเงีย เขารังแกเธอและเพิ่งปล่อยให้ตัวเองนอนตอนหัวรุ่งนี้เอง ตอนนี้เช้าตรู่ไม่แปลกที่ใบหน้าหล่อเหลาจะยุ่งเหยิง อ้าปากหาวหวอด
เหมือนม่านไหมจะไม่ได้ยินคำถาม หรือเธออาจจะได้ยินแต่ไม่สนใจ ร่างเล็กพยายามที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่เธอก็ทำไม่ไหว
"ฉันถามว่าจะไปไหน!"
แม้พายุจะปรับเสียงเข้ม
