กระทั่งเวลาเที่ยงคืนแสงไฟในบ้านสองชั้นดับลง ดวงตาคมละสายตาออกจากบ้านหลังนั้นกลับมาทิ้งตัวลงนอน เขาไปดื่มกับเพื่อนมากลับถึงบ้านสี่ทุ่ม ทุกคนในบ้านก็หลับกันหมดแล้ว เป็นเหมือนทุกวันเขาต้องมองไปยังบ้านที่ติดกัน
วันนี้เขาเข้าใจว่าเจ้าของบ้านคงเข้านอนแต่หัววัน... นภัสสรพลิกกายไปมาบนที่นอน ส่งผลให้กชกรเองก็พลอยนอนไม่หลับไปด้วย พวกเธอพากันนอนหงายและลืมตา จ้องมองเพดานที่มีพัดลมหมุนให้ความเย็น
“ก้อยพรุ่งนี้เราต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟนะ” อยู่ ๆ นภัสสรก็พูดขึ้น
“ภัสเธอทำงานกี่อย่าง ไหนว่าทำที่คลับหลังเลิกเรียนไง” กชกรไม่เคยรู้มาก่อนว่านภัสสรทำงานทุกวัน
“เฉพาะเสาร์อาทิตย์แปดโมงถึงสี่โมงเย็น จากนั้นก็ไปที่คลับต่อ” หญิงสาวจับจ้องที่พัดลมแบบนั้น
“เราโคตรสงสารเธอจัง แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ขอโทษนะภัสที่ช่วยเธอไม่ได้” น้ำเสียงดูเศร้าลง หากครอบครัวเธอมีเงินคงได้ช่วยเพื่อนบ้าง
เมื่อได้ยินคำตัดพ้อของเพื่อน
