เวลาประมาณหกโมง
นภัสสรฟื้นขึ้นมาไม่เห็นชายหนุ่มจึงลุกจากเตียง เดินไปที่ประตูแต่มันถูกผลักเข้ามาก่อน
“จะไปไหน” ปากหนาเอื้อนเอ่ย
“ภัสจะไปหาแม่ค่ะ” ดวงตาบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัด
“อื้อ” เขาไม่ห้ามเธอ ปล่อยให้เธอได้ไปตามที่ต้องการ นภัสสรได้แต่เฝ้ามองแม่กานแก้วผ่านห้องกระจกใสที่เป็นห้องปลอดเชื้อกระทั่งหมดเวลาเข้าเยี่ยม มือน้อยวางบนกระจก
ดวงตามีแต่น้ำตา แม่กานแก้วนอนไร้สติมีสายมากมายระโยงระยางเต็มไปหมด หญิงสาวยืนมองอยู่นานแสนนานจนพยาบาลเดินเข้ามาสะกิด พร้อม ๆ กับเสียงมือถือดังขึ้น เธอกดรับสายทันที
(“ภัส เธอเป็นยังไงบ้าง”) ก้อยไม่ได้มาเป็นเพื่อนภัสเพราะงานที่ทำส่งเป็นงานที่ต้องเก็บคะแนน
“เราไหวก้อย” เธอไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะจิตใจไม่อยู่กับตัว มัวแต่พะว้าพะวังห่วงผู้เป็นแม่
(“ให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนไหม”)
ในเวลานี้ภัสคงอยากได้กำลังใจที่สุด
“ไม่เป็นไร เราสบายมากแม่อยู่ในการดูแลของคุณหมอแล้ว
