ภรรยาลับของคุณหมอปัณ

ฉันอยากได้ลูกสาวแม่กานแก้วมาอุ้มเหลนให้ฉัน

“จ้ะแม่กานแก้ว” ท่านยิ้มพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ปกติแล้วแม่กานแก้วมีโอกาสได้พูดคุยกับคนในบ้านหลังใหญ่บ่อยครั้ง เวลาที่คนในบ้านออกมาทำงานข้างนอก หากได้เจอก็จะทำการทักทายซึ่งกันและกันเป็นประจำอยู่แล้ว

คนงานในบ้านหลังใหญ่จึงมักจะพูดคุยกันในหมู่คนงานเรื่องของแม่กานแก้ว รู้แม้กระทั่งว่าเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ และรู้ไปถึงหูคุณย่าวิลาวรรณ และนี่คือเหตุผลทำไมท่านถึงต้องมาบ้านหลังนี้

“แม่กานแก้ว ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ” คุณย่าวิลาวรรณสบตาเจ้าของชื่อ

“ฉันอยากได้ลูกสาวแม่กานแก้วมาอุ้มเหลนให้ฉัน” ท่านแจ้งจุดประสงค์ความต้องการ เพื่อไม่ให้เสียเวลา

“อะ อะไรนะคะ” แม่กานแก้วดวงตาเบิกโพลงกว้างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินทั้งสองหู

“ฟังไม่ผิดหรอกจ้ะ คุณท่านอยากได้ลูกสาวของแม่กานแก้วช่วยอุ้มเหลนให้หลานชายคนเดียวของท่าน” ป้านีคนสนิทเสริมอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตกใจจนนิ่งอึ้ง

“ลูกสาวดิฉันยังเรียนหนังสืออยู่เลย เห็นทีจะไม่สะดวกค่ะ” มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยที่จะมาขอกันแบบนี้

“ฉันให้เก็บไปคิดดูก่อนแม่กานแก้ว ค่าตอบแทนฉันให้สมกับที่อุ้มเหลนฉันแน่นอน อย่างน้อยแม่กานแก้วและลูกสาวจะได้มีเงินไว้เรียนต่อและไว้รักษาตัวเอง” อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอให้กับแม่กานแก้ว เข้าใจดีคนที่เป็นโรคนี้ต้องใช้เงินจำนวนมาก

“มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะคะคุณท่าน การจะอุ้มท้องเด็กสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ลูกสาวของดิฉันยังเด็กและเรียนยังไม่จบ” แม่กานแก้วให้เหตุผลกับคุณย่าวิลาวรรณ

“ฉันยังไม่ต้องการคำตอบวันนี้ อีกสอง อาทิตย์ฉันจะรอฟังคำตอบจากแม่กานแก้ว ฉันก็แก่แล้วไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง ฉันอยากอุ้มเหลนสักคน”

แววตามุ่งมั่นแน่วแน่ของคุณย่าวิลาวรรณสื่อออกมาให้แม่กานแก้วได้เห็นความตั้งใจที่ท่านอยากจะมีเหลนจริง ๆ

“คุณท่านทำไมไม่ลองหาผู้หญิงคนอื่นดูล่ะคะ” ในความคิดของแม่กานแก้วน่าจะมีผู้หญิงคนอื่นที่พร้อมมากกว่า

“ลูกสาวของแม่กานแก้วเหมาะที่จะเป็นแม่ของเหลนฉันที่สุด” คุณย่าวิลาวรรณดูพฤติกรรมของสองแม่ลูกนี้ตลอดทุกวัน จนรู้ถึงการเคลื่อนไหวและนิสัยใจคอของลูกสาวแม่กานแก้วดี ท่านถึงยอมบากหน้ามาหา

“ดิฉันรับปากไม่ได้หรอกค่ะคุณท่าน ต้องให้เวลาดิฉันคุยกับลูก ยังไงดิฉันจะลองถามลูกดูให้นะคะดิฉันถึงจะให้คำตอบ” แม่กานแก้วหนักใจเหลือเกิน

“อีกสองอาทิตย์ฉันจะรอคำตอบ” ก่อนท่านจะยื่นนามบัตรซึ่งแค่เห็นก็ทำเอาคนรับนั้นถึงกับตาโตมือสั่น

“หลานชายฉันเป็นทายาทโรงพยาบาล เขามีวิธีในการฝังตัวอ่อน ที่ไม่ใช่การมีเพศสัมพันธ์ พร้อมก็โทรศัพท์หาฉันตามเบอร์” ก่อนแขกทั้งสองจะออกจากบ้านเดินไปขึ้นรถและขับจากไป

///////

“คุณหมอปัณคะ” ชายหนุ่มหันกลับมายังต้นเสียง เห็นพยาบาลหอบแฟ้มเอกสารวิ่งมาทางเขา

“ครับพี่อ้อ” เขาอยู่ในชุดกาวน์สีขาว ที่ออกจากตรวจงานเสร็จ พวกเขาสนิทกันในสายงาน และถูกแซวบ่อย ๆ เรื่องที่คุณย่าของหมอปัณอยากมีเหลน

“จะกลับแล้วเหรอคะ” พยาบาลรุ่นพี่ถาม

“ผมว่าจะกลับเข้าห้องไปตรวจงานหน่อยครับ” ปกติเขาจะทำแบบนี้เป็นประจำ เขาตรวจความเรียบร้อยอยู่บ่อย ๆ

“ค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เห็นเลยแวะทักทาย” เธอเห็นคุณหมอโดยบังเอิญ พักหลัง ๆ มาไม่ค่อยเจอหน้าคุณหมอ

“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” รอยยิ้มที่ทำให้พยาบาลรุ่นพี่ถึงกับเขินอาย

“อย่าค่ะ อย่ายิ้มแบบนี้” หญิงสาวแซว คุณหมอปัณหลุดขำกับท่าที เขาส่ายหัวให้กับความขี้เล่นของรุ่นพี่ ที่สรรหาเรื่องขบขันตลก ๆ มาให้ได้หัวเราะแทบทุกวัน แต่ก็ดีไปอย่างจะได้ไม่เครียดเกินไป

ห้องทำงานหมอปัณ

กริ๊ง กริ๊ง... เมื่อมือเรียวยาวกดรับ เสียงเพื่อนรักก็ดังแทรกขึ้นทันที

“คุณหมอปัณเพื่อนรัก วันนี้มากินเหล้าไหมวะ” มาวินนัวเนียอยู่กับสาวสวยคู่กาย

(“ทำงานอยู่ ยังไงจะโทรศัพท์หาอีกที”) สองเท้าเหยียดยาวพาดโต๊ะทำงาน

“ทำงานเหนื่อย ๆ ก็ต้องผ่อนคลายหน่อยสิ”

ขณะที่ชายหนุ่มถูกมือสาวข้างกายล้วงลับจับลำเอ็นใหญ่ของเขา จนหลุดเสียงอย่างว่า

(“ไอ้เชี่ย แค่นี้แหละ”)

หมอปัณได้ยินเสียงนั้น รู้ว่าเพื่อนเขากำลังทำเรื่องอย่างว่า

“เพื่อนมีสาว ๆ ไว้รอนะเพื่อนปัณ โอ๊ะ” กดวางสายเพราะความเสียวขึ้นสมอง

มือถือถูกหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อ ดวงตาคมคายหลับตาเพื่อพักสายตา สองมือประสานวางบนหน้าขา นานสองนานกว่าหมอปัณจะลืมตา ครั้นลุกขึ้นยืนก็บิดกายไล่ความเมื่อยขบเหนื่อยล้าจากการทำงาน

เขาเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ก่อนเปิดน้ำล้างมือพร้อมกับเสยผมสามถึงสี่รอบ ผ้าเช็ดมือถูกนำมาใช้เช็ดน้ำออกจากมือจนแห้ง เสื้อกาวน์บนร่างถูกถอดไปแขวนในราวอย่างเป็นระเบียบ

หมอปัณกลับมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง แฟ้มงานถูกเปิดตรวจอย่างละเอียดทีละหน้าทีละแผ่นอย่างใจเย็น ก่อนจรดปากกาเซ็นลงไป ชายหนุ่มนั่งทำงานจนถึงเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม

เวลาทำงานเขาจะเต็มที่และทุ่มเทให้กับงาน ชายหนุ่มเป็นทายาทรุ่นใหม่ไฟแรง แม้คุณย่าวิลาวรรณจะยกโรงพยาบาลให้หลานชายแต่เขารับแค่ในนาม

ยังคงอยู่ในการดูแลของคุณย่าวิลาวรรณเช่นเดิม กระทั่งล่วงเลยเข้าสู่สองทุ่มกว่า ๆ งานเอกสารถูกเซ็นทุกแผ่น โดยเขาไม่ปล่อยผ่าน ส่วนใหญ่จะเป็นงบเบิกจ่ายในส่วนต่าง ๆ ของโรงพยาบาล