“ฉัน...แค่จะดูว่าคุณหลับหรือยัง” เธอรีบพูดกลบเกลื่อน
“ผมกำลังจะหลับ ถ้าคุณไม่จูบผมเมื่อครู่”เสียงทุ้มหนักแหบพร่าขณะที่มือหนาไล้ไปตามเส้นผมดำขลับที่ลู่ลงมาข้างแก้ม
“อัคนี มูลเมฆ แปลไว้ในปรัชญาวิวาทะว่าด้วยความรักของเพลโต้ว่า ศิลปินที่ดีของโศกนาฏกรรมย่อมเป็นศิลปินที่ดีของสุขนาฏกรรม คุณกำลังล่อลวงให้ผมตายใจแล้วก็อาจฆ่าผมทีหลังก็เป็นได้”
“ฉันไม่ใช่ศิลปิน ฉันไม่รู้หรอกว่าต้องแสดงแบบไหนคุณถึงจะเชื่อ ถ้าฉันคิดจะฆ่าคุณ คงไม่ต้องใช้ศิลปะให้เสียเวลา”
“คุณไม่คิดจะแก้แค้นเลยหรือ แต่ถึงคุณคิด คุณก็ไม่มีวันทำได้”รามผงกศีรษะขึ้นจูบหญิงสาวที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแต่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ผมว่าจะไม่พูดถึงผู้ชายคนอื่นอีก แต่ทำไมน้องชายของผมไม่เคยแตะต้องคุณเลย ถ้าคุณเคยอยู่ที่นี่ตามลำพังกับราช ใครกันจะเชื่อว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างชายกับหญิง”
ลักษมีค่อย ๆ ผละจากอ้อมแขนนั้นเพื่อหยัดกายขึ้นนั่ง มื
