เจนนิลาเงยหน้าขึ้นมองดุจดาวอย่างโกรธแค้น ขณะดุจดาวไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด นั่นเพราะเธอยังจำได้ดีว่าเจนิลาเคยพูดจาดูถูกเธอยังไง ตอนที่คลอดลูกด้วยกันที่โรงพยาบาล
‘แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเด็กใจแตก คงท้องไม่มีพ่อ หรือไม่ก็มั่วจนไม่รู้ว่าใครกันแน่มากกว่า แล้วมาบอกว่าผัวตาย ดีไม่ดีโดนรุมโทรมาละไม่ว่า’
“อีดอกทอง!” เจนิลากัดฟันกรอด ด่ารอดไรฟัน กำหมัดแน่นจนตัวสั่นเทิ้ม
ดุจดาวยกไหล่ไม่เห็นเจ็บ เดินเปลือยเปล่าผ่านหน้าเจนิลาไปอย่างไม่เกรงกลัว ตรงไปยังห้องส่วนตัวเพื่อเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“ท่านลงลิ้นให้มัน!” เจนิลายังแค้นเรื่องนี้ไม่หาย “ไหนบอกว่าสกปรก!! ไม่อยากแตะต้อง!!”
อัครพลหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างสบายอารมณ์ คิดว่าดีเหมือนกันที่โดนจับได้ซะที เพราะเขาอยากจะพาดุจดาวไปอยู่ด้วยกันใจจะขาดแล้ว
“คิดเอาเองแล้วกันว่าทำไม”
“ท่านรักมันเหรอ?”
“ในที่สุด...”
ใช่แล้ว...ในที่สุดแผนการของเธอ
