ชุยหยุนยังไม่ทันถามว่าโจวชิงฮั่วต้องการสอบถามสิ่งใดหรือต้องการพาพวกเขาไปที่ไหน ก็เห็นเพียงแค่แผ่นหลังของเขาแล้ว มีเพียงบ่าวข้างกายของโจวชิงฮั่วที่เอ่ยเร่งให้เขาออกเดินตามผู้เป็นนายไป
“ท่านแม่ท่านกลับเรือนไปก่อน ข้าจะพาเฟิ่งเออร์กลับหมู่บ้านเองขอรับ”
“ดะ ได้”
โจวชิงฮั่วเดินไปขึ้นรถม้าของตน บ่าวข้างกายของเขา จึงผายมือบอกให้ชุยหยุนพาหลิงเฟิ่งขึ้นไปนั่งด้านบน
“นางเป็นคนที่ใด แล้วนางเสียสติมานานเพียงใดแล้ว” สายตาของเขายังไม่ละไปจากใบหน้าที่เลื่อนลอยของหลิงเฟิ่ง
“นางเกิดที่หมู่บ้านหู่เซิงขอรับ นางเสียสติมาตั้งแต่เกิด ข้าน้อยขอบคุณใต้เท้าที่ออกหน้าให้นางด้วยขอรับ”
“นางเสียสติตั้งแต่เกิด แต่เจ้าก็ยินดีที่จะแต่งนางเช่นนั้นรึ” เขามองชุนหยุนอย่างไม่อยากเชื่อ
“ขอรับ ก่อนหน้านี้ข้าน้อยป่วยหนักใกล้จะสิ้นลมหายใจ มารดาจึงหาหญิงสาวมาแต่งงานกับข้าน้อยเพื่อจะให้ลงหลุมไปด้วยกัน บิดาของนางยอมขายนางให้ข้
