เมื่อเห็นว่าเจียอี ซ่อนตัวดีแล้ว เว่ยอ๋องก็ร้องสั่งให้องครักษ์เปิดประตูให้มู่เฟยหย่าเข้ามา มือของเขายังจับอยู่ที่ข้อมือของเจียอีไม่ยอมปล่อย
“ถวายพระพรท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเสียมารยาทแล้ว หม่อมฉันตามหาตัวน้องสาวทั่วแล้วแต่ก็ไม่พบนาง จนใจที่ต้องรบกวนท่านอ๋องเพคะ”
เจียอีลูบแขนของนางที่ขนลุกเพราะน้ำเสียงของมู่เฟยหย่าที่ออดอ้อนเว่ยอ๋อง
“อืม แล้วเจ้าเห็นนางอยู่ในห้องข้าหรือไม่เล่า” เว่ยอ๋องเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เขาลูบมือของเจียอีเล่นไปด้วยอย่างชอบใจ
“มะ ไม่เพคะ” มู่เฟยหย่ารอยยิ้มของนางแข็งค้างไปทันที
ไม่เห็นเหมือนตอนที่อยู่ในวังหลวงที่เขายกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อขันทีเอ่ยพูดชื่อของนาง (คิดไปเองสาว)
“หากไม่มีเรื่องใดแล้ว เจ้าก็ออกไปเถิด เปิ่นหวางต้องการความสงบ”
“หากไม่รังเกียจขอหม่อมฉันอยู่พูดคุยด้วยนะเพคะ” นางส่งสายตายั่วยวนออกมา ทุกครั้งที่มู่เฟยหย่าทำเช่นนี้บุรุษทั้งหลายล้วนแต่ต
