เลขาล่ารัก

ผิดหวัง

การันTalk

ผมมองหน้านักศึกษาฝึกงานที่มองผมแปลกๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงาน ผมว่าผมคุ้นๆหน้าเธอนะ แต่ไม่หรอก

"ให้นักศึกษาฝึกงานเข้ามาพบผม" ผมตกสายหา ริสา เลขาส่วนตัว

และไม่นานเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มมาแต่ไกล

"คุณ"

"คุณอะไร รู้จักผมหรอ"

"..."

เจอกันครั้งแรกเรียกคุณเลย ไม่มีมารยาทเลย เด็กเส้นหรอวะ

"เป็นนักศึกษาฝึกงานควรจะเรียกผมว่า บอสเหมือนกับคนอื่นดีกว่านะ"

"ค่ะ"

"ทำไมถึงอยากฝึกงานที่นี้"

"เอ่อ เพราะว่า"

พูดติดๆขัดๆเด็กเส้นแน่นอน ใครรับมาวะ

"นี้หรอเด็กมหาลัยอันดับ1"

ผมเปิดดูประวัติส่วนตัวของเธอ ถือว่าเรียนดีเลยนะ ที่มาฝึกงานที่นี้คงอยากได้ข้อมูลลงในเรซูเม่สมัครงาน

"ที่อยากมาฝึกงานที่นี้ก็เพราะฉันเห็นว่าบริษัทนี้จะสามารถให้ประสบการณ์ และความรู้ รวมถึงเรื่องอื่นๆ เพราะที่นี้เป็นบริษัทที่มีคุณภาพมากๆ ไม่ว่าใครๆก็อยากทำงานที่นี้"

"พูดดี" ถึงจะเหมือนบทที่ท่องมามันก็ยังมีความจริงอยู่

"...."

"ผมหวังว่าตลอดระยะเวลา3เดือนที่คุณอยู่ที่นี้ จะไม่ทำให้บริษัทผมเดือดร้อนนะ"

"เดือดร้อนหรอ ฉันจะไปทำอะไรให้คุณเดือดร้อน" โห้ พูดขึ้นเสียงกับผมด้วย กล้ามากเลยนะเนี่ย

"ก็ยังไม่ได้บอกว่าทำนิ" เด็กรุ่นใหม่ ปากไว อารมณ์ร้อน "ออกไป"

เธอเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่กล้าเถียงผมแบบนี้ กล้ามากจริงๆ คงเป็นเด็กเส้นแน่นอน

"ขออนุญาตค่ะ "

ไม่นานริสาเลขาผมก็เดินเข้ามา

"อีก30นาที มีประชุมต่อด้วยตอนบ่ายมีนัดกับลูกค้าค่ะ" เธอรายงานตารางงานให้ผมฟัง

"อือ"

"วันนี้บอสจะรับกาแฟดำไหมคะ หรือทานมาแล้ว"

"ใครรับนักศึกษาฝึกงาน"

"ริสาเองค่ะ ริสาสัมภาษณ์เองเลย"

"เด็กเส้นหรอ"

"ไม่ค่ะ ไม่ใช่ น้องแพมมีทัศนคติที่ตรงตามที่เราต้องการ ริสาก็เลยเลือกค่ะ ไม่ได้มีการเส้นอะไรเลย"

ถ้าเป็นคนอื่นพูดผมคงไม่เชื่อ แต่ถ้าเป็นริสาก็พอจะเชื่อได้

2ชั่วโมงต่อมา....

"เอาแบบที่ตกลงกันเลยครับ เลิกประชุม"

ทุกคนเดินออกไปจากห้องจนหมด เหลือแค่ผมกับริสา รวมกับเด็กฝึกงานอีกคน

"บอสค่ะ เรามีพบลูกค้าต่อนะคะ"

"นักศึกษาฝึกงาน ไปสรุปการประชุมวันนี้มาให้ผม"

ทีนี้ก็จะได้รู้ว่าเก่งจริงหรือแค่ฟลุ๊ค

"ฉันหรอคะ"

"แล้วฝึกงานอยู่ไหมล่ะ" ผมก็พูดอยู่ว่านักศึกษาฝึกงาน หูมีปัญหาหรอ

"เดียวริสากลับมาทำเองก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้อง " ผมลุกขึ้นแล้วเปิดกระดุมเสื้อ "กลับมาผมหวังว่าจะเห็นมันวางอยู่บนโต๊ะนะ"

ผมพูดแล้วเดินออกมาตามด้วยริสา ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ก็ไปหาที่ฝึกงานใหม่ ที่นี้ต้องการคนที่มีประสิทธิภาพเท่านั้น ไม่ว่าจะตำแห่งไหน

แพมTalk

ไม่ใช่ นี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันเห็น ถึงแม้หน้าตามันจะใช่ก็เถอะ

อร๊าย ฉันอยากจะกรี๊ดออกมา อุตส่าห์เจอแล้วแต่ทำไมเป็นแบบนี้ นี้ฉันต้องผิดหวังอีกแล้วหรอ อีตาบ้านี้ทั้งโหด พูดมาก บ้าอำนาจ แล้วยังมาบอกว่าฉันจะทำให้เขาเดือดร้อนอีก

ฉันจะทนได้นานเท่าไหร่เนี่ย จากที่ดูพนักงานทุกคนก็ดีกับฉันหมดเลย แต่มีแต่เขานั่นแหละร้ายใส่ฉัน

ฉันเดินกลับมาทำงานที่เขาสั่ง งานแค่นี้ใครๆก็ทำได้ แต่มันหงุดหงิดเข้าใจไหม หงุดหงิดที่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดไง

"น้องแพมทานข้าวค่ะ" พี่พนักงานเดินมาชวนฉัน

"งานแพมยังไม่เสร็จเลยค่ะ"

ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน ต้องรีบทำให้เสร็จ

"เอางั้นหรอ งั้นพี่ลงไปทานข้าวก่อนนะ"

"เอ่อคะ...พี่"

"น้ำฝนค่ะ พี่น้ำฝน"

"พี่น้ำฝนคะ แพมขอถามได้ไหมว่าบอสเขาเป็นคนยังไง"

"...."

"แพมจะได้วางตัวถูกค่ะ"

"ไม่อยากจะเมาส์นะคะ บอสเป็นคนจริงจัง ห้ามทำพลาด เวลางานก็คือเวลางาน"

"...."

"อย่าทำให้เขาโมโหนะ ไม่งั้นจะซวยกันทั้งบริษัท"

"อ้อค่ะ"

"พี่ไปทานข้าวก่อนนะ"

พอได้ฟังแล้วก็ไม่ใช่เลย เขาไม่ใช่ผู้ชายในจินตนาการของฉันเลยสักนิด ความฝันว่าจะมีแฟนหาไปในพริบตา

ฉันหันกลับมาปั่นงานต่อ จนเสร็จแล้วเอาไปวางบนโต๊ะทำงานเขา ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้บ่ายสองแล้วฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย นี้พึ่งวันแรกนะเนี่ย

หลังจากที่กินทานข้าวเสร็จแล้วฉันก็ขึ้นมาที่โต๊ะทำงาน ถึงจะยังไม่มีอะไรทำก็เถอะ และไม่นานบอสโหดก็เดินเข้ามา แล้วเดินผ่านหน้าฉันเข้าห้องไป

ฉันอยากเปลี่ยนมุมโต๊ะจริงๆ เพราะมันมองผ่านกระจกไปเห็นเขาพอดีเลยไง มันมีผลต่อใจฉันนะเห็นหน้าหล่อๆแบบนี้ แต่จิตใจโหดร้ายมาก บ้าอำนาจ

"แพมพี่ซื้อขนมมาฝาก"

"ขอบคุณนะคะ" ฉันยื่นมือรับถุงขนมจากพี่ริสา

"เป็นไง สรุปการประชุมเรียบร้อยไหม"

"ค่ะ เขากำลังอ่านอยู่"

ฉันมองเข้าไปในห้อง ก็เห็นว่าเขากำลังอ่านอยู่ หวังว่าจะพอใจนะ

"จริงๆพี่กลับมาทำก็ได้เพราะมันไม่ได้รีบอะไร พี่ก็งงว่าทำเขาต้องให้แพมทำด้วย"

เพราะอยากแกล้งไง ดูแค่นี้ก็รู้จะบีบฉันให้ฝึกงานไม่ได้ละสิ ไม่มีทางฉันต้องกลัวพ่อด่ามากกว่าเขาอยู่แล้วแหละ

และก็ถึงเวลาที่ฉันจะได้เลิกงาน และไอ้พีชก็รอรับฉันอยู่ข้างล่างเราจะไปเจอกันกิตกับดาวเหนือกัน ฉันมีอะไรต้องระบายเยอะเลย

"น้องแพมๆมานี้ก่อนค่ะ" ฉันเดินไปตามที่พี่น้ำฝนเรียก

"วันนี้เราไปฉลองเลี้ยงต้องรับน้องแพมกับดีกว่า"

ฉลองต้อนรับหรอ ดูจากหน้าพี่ๆแล้วเขาคงอยากจะไปฉลองกัน แต่แค่พูดว่าฉลองต้อนรับฉันเท่านั้นเอง

"ไม่เป็นไรค่ะ แพมเกรงใจพี่"

"เป็นค่ะ เพราะเราเลี้ยงแบบนี้มาทุกรุ่นเลย"

เลี้ยงมาทุกรุ่นเลยหรอ ก็นึกว่าอยากเมากันเอง

"แพมว่าวันศุกร์ดีไหมคะ เราจะได้เมาหนักๆกันไปเลย" ถึงจะเกรงใจก็เถอะแต่ถ้าพูดถึงเรื่องเหล้าแบบนี้ฉันก็ไม่ถอยนะคะ

"เป็นความคิดที่ดีเลย" พี่ริสาเอ่ยแล้วตบมือ

"เป็นเด็กหัดกินเหล้า" และพอเสียงนี้ดังขึ้นทุกคนก็ก้มหน้าหันหมด

เป็นเด็กหรอ ไม่ใช่ว่าตัวเองกินเหล้าตั้งแต่ ม.ปลายแล้วรึไง

"แพมขอตัวนะคะ พอดีเพื่อนมารอรับแล้ว" ฉันพูดกับพี่ๆทุกคนแล้วหันไปมองหน้าเขาแล้วเดินออกไปมา

มองหน้าทีไรก็เคลิ้มตลอดเลย แต่ไม่นะแพมเธอจำสิ่งที่เขาหน่อยสิ ไม่ใช่เห็นแค่หน้าตาก็ใจอ่อนหมด