เลขาล่ารัก

เชื่อเพื่อนหรือใจตัวเอง?

การันTalk

"ริสา มาได้ไงอะ" ผมกำลังจะเข้าห้องก็ตกใจที่เห็นริสา

"ริสาออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ วันนี้ก็เลยมาทำงาน"

ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว แบบนี้ผมจะได้เริ่มแผนรุกแพมไหมวะ

"ไหวนะ"

"ค่ะริสาไหว"

ผมมองแพมที่นั่งทำงานอยู่ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป เริ่มยังไงดีวะวันนี้.... เมื่อคืนผมก็โทรไปหาเธอกะว่าจะปิดเกมตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ยังไม่แน่ใจ

วันนี้ริสาก็มาทำงานอีก แล้วผมจะอยู่ใกล้เธอได้ไงวะ

"วันนี้บอสมีทานข้าวกับคุณลิลินนะคะ" ริสาเอาเอกสารมาให้ผมในห้อง

"อืม บอกแพมชงกาแฟมาให้ผมและเอางานที่ผมสั่งมาให้ด้วย "

ก็ใช้เรื่องที่สั่งไว้เมื่อคืนนี้สิ ผมจะได้อยู่ใกล้เธอ

"ชงกาแฟหรอคะ เดียวริสาชงให้ก็ได้"

"ไม่ๆ คุณไปพักเถอะแพมเขาทำได้"

ริสาพยักหน้าให้ผมแล้วเดินออกไปแบบงงๆ

จากที่ผมลองโทรหาเธอดูแล้ว เเพมน่าจะอยู่คนเดียวไม่มีแฟนหรอก

"นี้งานที่บอสสั่งให้ฉันหาข้อมูลค่ะ" ผมหยิบแฟ้มเอกสารมาแล้วเปิดดู

"แล้วทำไมไม่เรียงปีมาให้ฉันด้วยล่ะ" ทำงานไม่เรียบร้อยเลย

"ขอโทษค่ะ "

"เรียงตรงนี้แหละ" เธอมองหน้าผมแล้วค่อยๆนั่งลง ก่อนจะจัดการเรียงเอกสารตามปีให้

ผมจ้องมองคนตรงหน้า เธอก็สวยใช้ได้เลยนะเนี่ย ตัวเล็กๆ ขาวๆ รวมๆก็ดูดีแหละ

"คุณอยู่คอนโดหรือว่าบ้าน" ผมเอ่ยถามระหว่างที่เธอกำลังเรียงเอกสาร

"อยู่คอนโดค่ะ"

"คอนโดอะไรหรอ"

"คอนโดxxx"

"แล้วอยู่กับใคร"

"อยู่กับ..." เธอเจอคำถามนี้ก็รีบมองหน้าผม

เห้อ ก็นึกว่าจะเคลิ้มตอบผม รู้ตัวอีกละ

"เสร็จแล้วค่ะ"

"ตอบมาก่อนดิ อยู่กับใคร"

ผมจ้องหน้าเธอแล้วถามแบบจริงจัง

"เรื่องส่วนตัวฉันขอไม่ตอบนะคะ"

"แพม มีแฟนยัง" ผมรีบเอื้อมมือจับมือเธอไว้

เราจ้องหน้ากันนานพอสมควร และเธอเองก็หน้าแดงไปหมด เจอสายตาผมแบบนี้ก็ต้องเขินอยู่แล้วแหละครับ

"ปล่อยได้แล้วค่ะ เดียวพี่ริสาเห็น" เธอพยายามดึงมือกลับ แล้วมองออกไปที่โต๊ะริสา

"ก็ตอบมาก่อนดิ แล้วจะปล่อย"

"ไม่มีค่ะ ฉันไม่มีแฟน" เธอตอบมาอย่างเขินอาย

ผมมองแล้วยิ้มให้ก่อนจะปล่อยมือเธอ แล้วเธอก็รีบเดินออกไป

ไม่มีแฟน แบบนี้แผนของผมก็ราบรื่น เห้ออีกไม่นานหรอก เธอเสร็จผมแน่

แพมTalk

ฉันจ้องตัวเองผ่านกระจกที่ห้องน้ำ ให้ตายสิฉันหน้าแดงมากๆ แค่เขาถามแค่นี้หน้าก็แดงไปหมดแล้ว

เขาชอบฉันหรอ ถ้าฉันไม่มีแฟนจะจีบงั้นสิ โชคคงเข้าข้างฉันแล้ว ฉันจะมีแฟนแล้ว

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จฉันก็มาทำงานต่อ และคุณการันก็มองฉันผ่านกระจกห้องแล้วยิ้มให้ เห้อฉันจะบ้าตาย

"แพม ยิ้มอะไรเนี่ย" พี่ริสาเอ่ยถาม

"เปล่าค่ะ" ฉันรีบตอบแล้วก้มหน้าทำงาน

"บอสจะเข้ามาอีกไหมคะ" ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องทำงาน

จะไปไหนหรอ หรือมีพบลูกค้าอีก

"ไม่เข้า มีเอกสารอะไรด่วนไหม"

"ไม่มีค่ะ" พี่ริสาตอบ แต่เขากลับมองหน้าฉัน

จะพบลูกค้า แล้วทำไมพี่ริสาไม่ไปด้วยอะ

"งั้นผมขอตัวนะ" เขายิ้มให้ฉันแล้วเดินออกไปทันที

เห้อ ฉันอดยิ้มไม่ได้ได้อีกแล้ว ทำไมเขามีผลต่อหัวใจฉันขนาดนี้ละ

ตอนแรกที่เขาโหดๆกะจะเลิกชอบแล้ว แต่อยู่ๆก็มาทำดีด้วย แบบนี้ใครจะไปไหววะถามหน่อย

หลายชั่วโมงผ่านไป...

"มีเรื่องอะไรจะเล่าไหมแพม" เสียงของไอ้กิตถามขึ้น

วันนี้เรานัดกันกินข้าวทั้งแก๊งเลย มีดาวเหนือกับชาเมลมาด้วย

"มี แต่พวกมึงจะฟังไหม" ฉันถามลองเชิง

"เล่ามา อย่ามาเยอะ"

"คือกู กู กูชอบคนที่ทำงานอะ" ฉันบอกแล้วมองหน้ามันแต่ละคน

"ทำงานได้4วันมึงชอบได้ไงวะแพม" และนี้คือคนที่ชอบด่าฉันที่สุด

ไอ้วิน!!! มันคือคนที่ชอบพูดแรงๆแต่เป็นความจริงทั้งหมด นั้นสิทำงานได้4วันฉันชอบเขาแล้วหรอ

"ชอบใคร"

"บอส เจ้าของบริษัทและหัวหน้าทีมกูด้วย"

"เห้ยๆ ไอ้แพมไหนมึงบอกจะย้ายที่ฝึกงานเพราะเขา แล้วทำไมไปของเขาวะ"

ไอ้กิตถามอย่างเอาเรื่อง ก็มันชอบไปแล้วนิ

"มึงบ้าปะเเพม วันนี้มาหากูกับไอ้กิตบอกว่าอยากย้ายที่ฝึกงานเพราะเขา แต่วันนี้มาบอกว่าชอบเขา"

ไอ้พีชพูดเกทับอีกคน

"กูเคยเจอเขาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วๆก็ชอบมาก่อน แต่เดียวนี้เขาทำดีกับกูแล้วนะ"

"แล้วมึงก็เลยชอบเขาว่างั้น" ฉันมาบอกว่าชอบบอส แต่ทำไมเหมือนมาให้พวกมันด่ายังไงไม่รู้เลยเนี่ย

"เล่นผู้บริหารเลยหรอวะ มึงเล่นใหญ่ไปไหม"เล่นใหญ่อะไร ไอ้วินชอบพูดเวอร์จริงๆ

"เล่นใหญ่อะไร เดียวกูเรียนจบก็ได้ขึ้นบริหารเหมือนกับเขานั่นแหละ"

"แต่ตอนนี้มึงเป็นนักศึกษาฝึกงานไง"

"ก็กูชอบเขาไปแล้วอะวิน"

"แล้วเขาชอบมึงไหม"

"เขาถามกูว่ามีแฟนยัง"

"แค่นี้หรอ มึงก็คิดว่าเขาชอบมึงแล้ว"

"เอ้า ชาเมลถ้ามีคนมาถามแบบนี้แปลว่าอะไร" ฉันเริ่มหาพวก

"เขาสนใจเราไง" เห็นไหมเมลยังคิดเหมือนกันกับฉันเลย

"พอๆ หยุดคิดเลยนะแพมเขากำลังจะหลอกกินตับมึงอยู่นะ มึงรู้ไหม" ไอ้วินชอบพูดอะไรแบบนี้อีกละ

"แล้วเธอรู้ได้ไง เคยทำหรอ" ชาเมลหันไปถาม

"ผู้ชายด้วยกันเขาดูกันออกนะ ไม่เชื่อถามไอ้กิตไอ้พีชดูดิ"

"เอ้อ มันจะหลอกกินมึง ตอนแรกมันไม่เห็นดีกับมึงเลย แต่อยู่ๆวันนี้มาทำดีด้วย"

"พี่กิต พี่อย่ามองคนในแง่ร้ายนักเลย" ดาวเหนือช่วยฉันพูด ใช่เขาไม่เป็นคนแบบนั้นหรอก พวกมันคิดมากไปรึเปล่า

"อย่าให้ความรักมาบังตาแพม มีสติด้วย"

"แต่กูอยากมีแฟนเป็นเขาอะ"

"ไปหมดแล้วเพื่อนกู" ไอ้วินดึงฉันไปหา แล้วนวดที่ขมับให้ เหมือนกำลังจูนสมองให้ฉัน

แต่ในสมองฉันก็มีแต่เขาเหมือนเดิม ทำไงดีละ หลับตาก็เห็นหน้า ลืมตาก็นึกถึง

"หยุดเถอะแพม กูไม่อยากเห็นมึงร้องไห้" ไอ้กิตพูด

"แต่กูชอบเขาไงกิต กูต้องทำไงละ"

"ตอนนี้ใครพูดอะไรแม่งก็ไม่ฟังหรอก มันหลงเขาแล้วเนี่ย" ไอ้วินพูดทิ้งท้าย

เอาไงดีละเนี่ย นึกว่าเพื่อนจะเชียร์ให้ฉันมีแฟนแต่ไม่เลย มันบอกว่าคนนี้หลอกฉัน แต่ทำไมฉันถึงชอบเขาขนาดนี้วะเนี่ย เชื่อเพื่อนหรือหัวใจตัวเองดีละเนี่ยแพม

การันTalk

"ขอบคูณนะคะที่มาส่งลิลิน" ลิลินยกมือไหว้ผมในรถ

ลิลินเธอเป็นลูกของเจ้าของบริษัทที่ผมกำลังร่วมทำธุรกิจด้วย เราไปกินข้าวดูหนังด้วยกันบ่อยครั้ง

"ครับ พี่ส่งแค่นี้นะ"

"ไม่ลงไปดื่มกาแฟดื่มน้ำบนห้องลินหรอกหรอ"

"เอาไว้วันหลังนะ พรุ่งนี้พี่มีงานเช้า"

"ก็ได้ค่ะ เอาไว้เจอกันนะคะ" เขาพูดจบก็เดินลงจากรถผมไป