แพมTalk
"แพมขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ริสา"
"จ้า"
ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินมากดลิฟต์
"แพม"
ฉันหันหลังกลับไปตามเสียงที่เรียก ก็เห็นว่าพี่ๆเขายืนเรียงหน้ากัน แล้วทำหน้าอ้อนวอนอย่างมาก
"อย่าลืมเก็บกลับไปคิดนะ" เขาพูดออกมาพร้อมกันทุกคนอย่างเสียงดัง ให้ตายสิ
พอลิฟต์เปิดฉันก็รีบเข้าไปแล้วกดปิดทันที อะไรกันวะแทนที่จะมาดีใจที่อีกไม่กี่วันก็จะได้ออกแล้ว แต่ทำไมต้องมาเครียดกับเรื่องแบบนี้เนี่ย
ฉันเริ่มเป็นอีกแล้ว กลับห้องมาแบบไม่มีแรง เห้อปวดหัวอะทำไงดีวะแพม
โทรหาไอ้กิตดีกว่า ให้มันปวดหัวไปด้วย
"กิตตตตตตตต" พอมันรับฉันก็เรียกชื่อมันแบบลากยาว
(มีอะไรพูดมาเลย)
ฉันเล่าเรื่องที่ฝึกงานให้มันฟังทั้งหมด !!!
(กฎเหี้ยอะไรเนี่ย กูว่ามันแม่งนั่นแหละพึ่งตั้งขึ้น)
นั้นไง ไอ้กิตก็คิดเหมือนกันกับฉันเลย กฎบ้าอะไรแบบนี้มันไม่มีหรอก
"กูควรทำไงต่อวะกิต"
(ควรทำไงหรอ เป็นกูๆไม่ออกวะ เพราะกูแม่งไม่ผิดไม่
