หลงกลรักว่าที่คุณหมอ

คู่หมั้น…ที่ไม่รู้อะไรเลย

“สวัสดีค่ะคุณขนมผิง”

“เรียกขนมผิงเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกคุณขนมผิงแล้วฟังดูแปลกๆ แล้วคุณครีมมาหาพี่อาทิตย์เหรอคะ”

“ค่ะ พอดีมีงานด่วนให้คุณอาทิตย์เซ็นต์”

“อ๋อ ช่วงนี้ดูยุ่งๆ กันจังเลยนะคะก่อนหน้านี้พี่อาทิตย์ก็เอาแต่สนใจงาน”

เสียงหวานเริ่มอ่อนเสียงลง เธอรู้จักกับอาทิตย์มาตั้งแต่เด็กพอรู้ว่าเขามีสถานะเป็นคู่หมั้นคู่หมายก็มองเขาในสถานะนั้นมาโดยตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับรู้สึกว่าไม่ได้สนิทกับเขาเลยสักนิด เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามเข้าหาเขาเพียงใดเขาก็เหมือนมีกำแพงใหญ่กั้นเธอไว้เสมอ

แถมเวลาอยู่กับเขาเธอก็มักไม่เป็นตัวเอง เกร็งไปเสียหมด…

“ขนมผิงคะถึงคิวแล้วนะ”

ร่างเหม่อถูกสะกิดเรียก กลิ่นหอมของทาโกะยากิและหน้าตาที่น่ารับประทานทำให้ความน้อยใจเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง เด็กสาวเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อชะโงกหน้าขึ้นไปดูพ่อค้าทำทาโกะยากิชิ้นโตให้เธอ

“แล้วนี่คุณครีมชอบกินเหมือนกันเหรอครับ เห็นบอกว่ามีงานด่วนแต่กลับยอมเสียเวลาต่อแถวซื้อ”

เดย์เอ่ยถามซึ่งก็เรียกความสนใจให้ขนมผิงหันมามองเช่นเดียวกัน

“เปล่าหรอกค่ะ อันนี้ซื้อไปฝากคุณอาทิตย์ช่วงนี้เขาโหมงานหนักไม่ค่อยทานอะไรเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นทาโกะยากิก็น่าจะทานอยู่” เธออธิบายไปพลางยิ้มอ่อนไปพลาง

“พี่อาทิตย์ชอบทาโกะยากิเหรอคะ” ขนมผิงเอ่ยถามด้วยไม่รู้ความชอบของคู่หมั้นตัวเองมาก่อน

“ค่ะ ปกติคุณอาทิตย์ค่อนข้างเลือกทานไม่ชอบของทอด ไม่ชอบแป้ง ไม่ชอบน้ำตาลแต่กลับชอบทาโกะยากิ” เธอหลุดหัวเราะเล็กน้อยด้วยท่าทางคล้ายเอ็นดู

“คุณครีมรู้จักพี่อาทิตย์ดีจังเลยนะคะ ผิงยังไม่รู้เลยว่าพี่อาทิตย์ชอบหรือไม่ชอบอะไร”

จะรู้ได้ยังไงล่ะในเมื่อเจอหน้ากันกี่ครั้งอาทิตย์ก็แทบไม่พูดกับเธอเลย เวลาไปทานข้าวด้วยกันเขาก็มักให้ขนมผิงสั่งแต่ของที่อยากทาน

“พี่เป็นเลขานี่คะ ก็ต้องรู้ใจเจ้านายตัวเองอยู่แล้วขืนไม่รู้ใจก็โดนไล่ออกพอดีสิคะ” เธอพูดติดตลก

“จริงด้วยค่ะ สู้ๆ นะคะพี่ครีม พี่อาทิตย์ดุขนาดนั้นขนมผิงยังไม่กล้าดื้อด้วยเลย”

“ถึงน้องขนมผิงดื้อคุณอาทิตย์ก็ไม่ดุหรอกค่ะ คู่หมั้นน่ารักขนาดนี้ใครจะดุลงจริงไหมคะ”

ขนมผิงได้แต่ยิ้มอ่อน เพราะที่ครีมพูดมาไม่ถูกเลยสักนิด แค่เธอเผลอกินขนมเยอะตอนอยู่กับเขาเธอก็ถูกอีกคนดุแล้ว

“น้องผิง ขนมได้แล้วครับกลับกันเลยไหม” เสียงเรียกของเดย์ดึงให้ขนมผิงละสายตาจากใบหน้าสวยของเลขาอาทิตย์หันไปมองหน้าเขาซึ่งกำลังยกยิ้มหวานให้เธอ

“อ๊ะ! ทำไมมีตั้งสามถุงล่ะคะ ของผิงหนึ่งถุงของคุณพ่อพี่เดย์อีกหนึ่งถุงหรือพี่เดย์ทานด้วยเหรอคะ แต่...” สาวน้อยพึมพำตามลำพังพลันมองดูขนมในมือเดย์

“แต่อะไรคะ?” เธอคิ้วขมวดมองหน้าขนมในมือเดย์สลับกับหน้าเขา

“แต่ครั้งที่แล้วตอนไปกินชาบูด้วยกัน ผิงจำได้ว่าเดย์บอกว่าไม่ชอบของทอดนี่คะ”

สิ้นเสียงของขนมผิงรอยยิ้มปลื้มปริ่มแลดูมีความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเดย์ ร่างสูงมองเธอด้วยแววตาเอ็นดูและดีใจที่เรื่องเล็กๆ อย่างของที่เขาชอบหรือไม่ชอบขนมผิงกลับจำได้ทั้งที่เขาเคยพูดไปแค่ครั้งเดียว

“พี่ซื้อให้ขนมผิงเอากลับบ้านไงคะ ไว้ฝากคนที่บ้านพี่จำได้ว่าผิงเคยบอกว่ามีน้องสาวใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ แต่น้องสาวผิงอยู่ที่บ้านคุณยายที่เชียงใหม่นู้น” เธอพูดกลั้วหัวเราะเอ็นดูชายหนุ่มตรงหน้า “แต่ไม่เป็นไรค่ะกระเพาะผิงว่างใส่ทาโกะยากิสองกล่องเข้าไปในท้องได้สบายมาก” พูดจบขนมผิงก็คว้าถุงทาโกะยากิในมือเดย์มาช่วยถือก่อนจะหันไปยิ้มให้ครีมแล้วเดินจากออกมา

ณ บ้านเดย์

“ขอบคุณที่เลี้ยงขนมนะคะคุณลุง” ขนมผิงยกมือไหว้อย่างนอบน้อม จนคนที่ถูกไหว้นึกเอ็นดูความน่ารักของเด็กตรงหน้า

เดิมทีคุณหมอวิษณุพ่อของเดย์อยากมีลูกสาวมานานแล้วแต่ทว่าเมื่อหลายปีก่อนขณะที่ท้องลูกสาวอีกคนอยู่ภรรยากลับแท้งและเสียชีวิตไปพร้อมกับเด็กในท้องด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นเขาต้องสูญเสียทั้งภรรยาและลูกสาวไปพร้อมกัน แต่ก็นับว่ายังโชคดีที่ยังมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคอยอยู่ปลอบใจเขาถึงได้เข้มแข็งและลุกขึ้นยืนได้จนมาถึงทุกวันนี้

“ถ้าหนูผิงว่างมาเล่นที่บ้านลุงบ่อยๆ ได้นะลูก ดูสิเหมือนเจ้าไดมอนด์เหมือนจะชอบหนูเลยนะ”

วิษณุชายตามองไปยังสุนัขพันธุ์ใหญ่ที่นั่งกระดิกหางอยู่ข้างขนมผิงพร้อมทำท่าทางออดอ้อน

เดย์เห็นแววตาของผู้เป็นพ่อที่มองขนมผิงก็รู้ได้ทันทีว่าท่านกำลังคิดถึงน้องสาวเขาที่จากไป

“เอาล่ะครับตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้วเดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งผิงดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เดย์ ผิงเอารถมา”

“ตอนนี้รถบนท้องถนนวุ่นวายมากนะให้พี่ขับดีกว่าไหม”

“แต่...”

เธอยอมรับว่าตอนนี้เป็นช่วงที่เธอไม่ชอบขับรถมากที่สุดเพราะรถติดแถมยังต้องเจอคนหัวร้อนบนท้องถนนบ่อยด้วย แต่จะให้อีกคนไปส่งก็นึกเกรงใจ

“เดี๋ยวพี่ต้องแวะไปทำธุระแถวนั้นพอดี ให้พี่ไปส่งนะ”

“พี่เดย์มีธุระแถวนั้นเหรอคะ”

สาวน้อยถามด้วยความเอะใจ ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้ายืนยัน เขาเคยไปส่งขนมผิงที่บ้านหนึ่งครั้งซึ่งบ้านของเธออยู่ห่างจากบ้านเขาพอสมควรทั้งแถวนั้นยังไม่มีบ้านใครที่เขารู้จัก ดังนั้นเรื่องธุระแถวนั้นตัดไปได้เลยเพราะธุระเดียวที่ทำให้เดย์ไปแถวนั้นได้ก็คงมีแค่ ขนมผิง นี่แหละ

“งั้นก็ได้ค่ะว่าแต่...ถ้าเอารถผิงกลับแล้วพี่เดย์จะกลับยังไงล่ะคะ”

“เจ้าเดย์กลับได้อยู่แล้ว ลูกผู้ชายเสียอย่างจริงไหมเดย์”

ผู้เป็นพ่อกระตุกยิ้มมุมปากมองลูกชายด้วยสายตามีเลศนัย มีเหรอที่เขาจะดูไม่ออกว่าลูกชายคิดอย่างไรกับเด็กสาวตรงหน้า

“เดี๋ยวหนูผิงรอตรงนี้ก่อนนะลูก ส่วนเดย์ตามพ่อไปหลังบ้านแป๊บหนึ่งสิ” เอ่ยจบวิษณุก็เดินนำเดย์ออกไปยังหลังบ้าน ร่างสูงเดินตามจนคนตรงหน้าหยุดเดิน

“ลูกชอบหนูผิงใช่ไหม”

คำถามของวิษณุทำให้เดย์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าลง

“ครับผมชอบน้องผิง”

“อืมพ่อเองก็ชอบหนูผิง พ่อไม่ว่าเลยว่าลูกจะจีบน้องแต่รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ไม่ได้ ทำอะไรก็ตามอย่าให้น้องต้องเสื่อมเสียล่ะ”

“ผมรู้แล้วครับ ผมรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ไม่เหมือนบางคน..”

“เอาน่าไม่ต้องพาดพิงคนอื่น ไปส่งหนูผิงเถอะเดี๋ยวมืดกว่านี้แล้วมันจะดูไม่ดี”

“ค้าบๆ พ่ออยู่คนเดียวได้นะ”

“เห็นพ่อเป็นเด็กหรือไง อีกอย่างเจ้าไดมอนด์ก็อยู่”

ผู้เป็นพ่อตบไหล่ลูกชายพร้อมกับเดินกอดคอกันออกไปยังห้องโถงกลางบ้านซึ่งตอนนี้ขนมผิงกำลังนั่งเล่นกับเจ้าไดมอนด์รออยู่

ดวงตากลมคู่สวยเงยหน้าขึ้นมามองพ่อลูกก็อดยิ้มไม่ได้ เขาทั้งสองคนไม่เหมือนพ่อลูกเลยสักนิดทว่ากลับเหมือนพี่น้องกันเสียมากกว่า วิษณุแม้จะอายุเลขห้าแล้วแต่เขากลับมีใบหน้าที่เยาว์วัยไม่แก่เลยสักนิด ส่วนเดย์ไม่ต้องพูดถึงเพราะท่าทางเขาตอนนี้เหมือนคุณชายในวังที่อาบน้ำวันละสิบรอบไม่มีผิด

บนรถ

“วันนี้พี่เดย์ไม่อ่านหนังสือเหรอคะ”

“ตอนแรกก็ว่าจะอ่านครับ แต่พี่เพิ่งนึกได้ว่าเนื้อหาที่จะสอบพี่อ่านจบไปนานแล้วดังนั้นตอนนี้มันอยู่ในนี้หมดแล้ว” มือใหญ่ข้างหนึ่งละจากพวงมาลัยรถยกขึ้นมาชี้ขมับตัวเอง ขนมผิงยิ้มก่อนจะเอ่ย

“งั้นพี่เดย์ก็ว่างแล้วสิคะ”

“อื้มจะว่างั้นก็ได้ มีอะไรเหรอ”

ดวงตากลมลุกวาวเป็นประกาย

“ไปงานปาร์ตี้กับผิงนะ พี่เขื่อนกับพี่โยธาก็มา พี่เดย์ไปด้วยกันนะคะ”