สองทุ่มตรง ณ ห้องทำงานอาทิตย์
ขนมผิงเผลอหลับไปตอนสี่โมงเย็นจนรู้ตัวอีกทีเธอก็ตื่นมาท่ามกลางห้องมืดเสียแล้ว ร่างบางยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาพลันกวาดสายตาไปรอบห้องก่อนจะคลำมือหาโทรศัพท์และเปิดแฟลชส่องแสงสว่าง
หัวใจดวงน้อยเต้น ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ราวกับมีกลองนับสิบตีอยู่กลางอก เธอมือสั่นด้วยอาการหวาดกลัวค่อยๆ ก้าวลุกออกจากโซฟาเดินหาสวิตช์ไฟ เมื่อหาเจอก็รีบกดเปิดไฟจนสว่างโร่ไปทั่วห้อง
ริมฝีปากบางผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความผ่อนคลาย
ขนมผิงค่อนข้างกลัวความมืดเนื่องจากจินตนาการของเธอล้ำเลิศนักทำให้บางครั้งหากอยู่ท่ามกลางความมืดนานเธอก็มักจะจินตนาการถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงจนเกิดอาการหวาดกลัว
เธอเปิดหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้วและความโชคร้ายกว่านั้นคือแบตโทรศัพท์ของเธอเหลือเพียงสองเปอร์เซ็นต์สุดท้ายนี่สิ มิหนำซ้ำยังลืมหยิบสายชาร์จติดกระเป๋ามาด้วยอีก
ขนมผิงรีบคว้ากระเป๋าเต
