EP9-ไม่รู้จัก

826 Words

หลายวันผ่านไป….. หลังจากแยกย้ายกับคาเรนวันนั้นเขาและเธอยังคงติดต่อและนัดเจอกันอยู่เรื่อย ๆ ไม่ใช่นัดกันแค่มีเซ็กซ์อย่างเดียวหรอกนะแต่ยังนัดกันไปทำกิจกรรมอย่างอื่นด้วยกันอีกด้วยอย่างเช่นกินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง เหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน ความรู้สึกของเธอและเขาไม่ได้พิเศษมากกว่าครั้งแรกที่เจอกันสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าทั้งเขาและเธอได้ขีดเส้นความสัมพันธ์ครั้งนี้เอาไว้อย่างชัดเจนว่ามันได้แค่ไหนและไม่มีใครคิดก้าวข้ามเส้นที่ขีดไว้ คาเรนกับพริกจินดาอยู่ในกรอบความสัมพันธ์เพื่อนนอนได้อย่างดีเยี่ยม แม้บางครั้งความใกล้ชิดอาจทำให้พริกจินดาเผลอไผลไปบ้างแต่พอคิดไว้ว่ามันก็ต้องรู้สึกหวั่นไหวกับคนหล่อ ๆ บ้างเป็นธรรมดาเธอก็สามารถมองข้ามไอ้อาการหัวใจเต้นแรงยามอยู่กับคาเรนไปได้ ความสัมพันธ์ของเรามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น อย่างน้อย ๆ คาเรนก็เป็นคนที่ทำให้เธอหายเศร้าและคลายความเหงาลงไปได้เยอะเลย ”เฮ้อ“ พริกจินดาแหงนมองท้องฟ้ายามบ่ายด้วยดวงตาเลือนลอยเคล้าความเศร้าหมอง เมื่อชั่วโมงที่แล้วเธอดันไปเห็นโพสต์เฟซบุ๊กของอดีตแฟนเก่ามันเช็กอินพาภรรยาของมันไปฝากท้องที่โรงพยาบาล วันก่อนยังตามตื้อเธออย่างกับหมาทว่าวันนี้กลับไปทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดีซะงั้น บางทีเธอก็นึกเกลียดโลกใบนี้ นึกเกลียดโชคชะตาเหมือนกันนะที่ให้คนเลวพวกนั้นมีความสุขแล้วปล่อยให้คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแบกรับความเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ ให้คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดมีปมในใจ เมย์: เจอกันหน่อยไหม เหมือนเราจะมีเรื่องคุยกันเยอะเลยนะ พริก: ไม่ว่าง เมย์: อย่า ๆ อย่ามาค่ะแม่ตัวดี ทำอะไรอยู่อย่าคิดว่าใครไม่รู้ใครไม่เห็นนะ นลิน: มีคนร้ายค่ะหัวหน้า มีคนแอบซุกผู้ชาย พริก: ก็ไม่ได้ซุกนะ เมย์: ตอแหลมาก พริก: ทำไมชอบ ส. นลิน: เขาเรียกว่าเป็นห่วงค่ะ โดนเทมาเพื่อนจะได้ปลอบถูกและไม่เป็นหมา พริก: ก็เห็นเป็นตลอดนะ เมย์: ตบเลย พริกจินดาสั่นศีรษะพลันหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อแกล้งหยอกเย้าให้เพื่อนด่าได้จนสำเร็จ ความเศร้าก่อนหน้ามลายหายเป็นปลิดทิ้งเหลือไว้เพียงรอยยิ้มสวย ๆ ประดับใบหน้าเป็นรอยยิ้มที่ใครได้เห็นต่างพากันหลงรัก ไม่รู้ว่าพริกจินดารู้ตัวบ้างรึเปล่าว่ารอยยิ้มของเธอมันสวยมากขนาดไหนและมีคนชอบรอยยิ้มของเธอมากเพียงใด ยิ้มของเธอที่เปรียบเสมือนโลกสีชมพู สี่ทุ่มตรงพริกจินดาขับรถมายังคลับที่เธอได้นัดกับเพื่อนไว้ แต่เธอคงมาเร็วเกินเวลานัดเกินไปเพราะเวลานี้ยังไม่มีเพื่อนของเธอสักคนโผล่หัวมา พริกจินดาเลยได้ยืนรออยู่หน้าคลับ หญิงสาวยืนก้มหน้ากดโทรศัพท์เงียบ ๆ เข้า ๆ ออก ๆ ช่องแชตของคาเรนอยู่อย่างนั้นมีหลายครั้งที่เธออยากกดพิมพ์ข้อความส่งหาเขาแต่สุดท้ายก็ได้แค่พิมพ์ไม่ได้ส่งหาเขาอยู่ดี เธอกลัวว่าข้อความของเธอจะไปรบกวนเวลาทำงานของคาเรนเข้า ชายหนุ่มคนนั้นมีงานที่ต้องทำและรับผิดชอบมากมายทำงานตั้งแต่เช้าจวบจนดึกดื่นเขาก็ยังทำงานอยู่ “กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง“ ”กูก็มาแล้วไหมมึงจะบ่นทำไม“ ”มึงมันช้าตลอด“ ”แล้วมึงรีบทำไม คลับมันไม่ได้หนีมึงไปไหน“ ”ไอ้นี่กูต่อยแม่ง“ ”หุบปากดิกูรำคาญ“ ทว่าขณะนั้นเองที่พริกจินดาได้ยินน้ำเสียงคุ้นหูดังทบโสตประสาท หญิงสาวเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามองรอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัวเมื่อใครบางคนเดินอยู่กับกลุ่มเพื่อน “คาเรน” หญิงสาวตะโกนเรียกชายหนุ่มอย่างลืมตัว ทุกสายตาภายในกลุ่มเพื่อนของคาเรนจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียวรวมถึงเขาด้วย “ใครวะ มึงรู้จักเหรอ” “สาวสวยซะด้วย” บทสนทนาในกลุ่มเพื่อนของเขาเธอได้ยินมันอย่างชัดเจน ”เด็กมึงเหรอวะ“ ”ไม่ใช่ กูไม่รู้จัก“ เขาตอบปัดเพื่อน ๆ ของเขาอย่างรำคาญก่อนจะเดินนำเข้าคลับไปทิ้งให้หญิงสาวยืนหน้าเสียท่ามกลางเพื่อนของเขาที่มองมาอย่างสงสัย ”แฮะ ๆ ขอโทษนะคะสงสัยฉันจะจำคนผิด“ เธอถึงได้ละล่ำละลักพูดออกไปแบบนั้นแล้วรีบเดินหนีออกมาด้วยความอับอาย ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบไหน แต่จำเป็นต้องไร้เยื่อใยต่อกันขนาดนั้นเลยหรือไงไอ้บ้า!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more