วันถัดมา….
แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตาคนตัวโตที่นอนคว่ำหน้ากอดหมอนในสภาพเปลือยเปล่าให้ลืมตาตื่นอย่างสะลึมสะลือ
คาเรนเบิกตาตื่นอย่างงัวเงียหรี่ตามองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพลันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง มือหนาลูบหน้าลูบศีรษะตัวเองแรง ๆ อย่างต้องการเรียกสติเมื่ออาการแฮงค์กำลังเล่นงานเขา
“ปวดหัวฉิบ” เสียงทุ้มบ่นพึมพำออกมายกมือนวดขมับเบา ๆ เพื่อคลายความปวดหัวจากอาการแฮงค์เหล้า ขณะนั้นเองเรียวมือที่นวดคลึงขมับอยู่หยุดชะงักเมื่อเขาดันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เชี่ย” เสียงทุ้มสบถออกมาด้วยความตกใจกุลีกุจอหาโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาเผลอไปวางไว้ที่ไหน
“อยู่ไหนวะแม่ง” มือขยี้ผมแรง ๆ อย่างหัวเสีย เดินหาโทรศัพท์มือถือไปทั่วห้องนอนจวบจนห้องนั่งเล่น คาเรนคว้าหมับโทรศัพท์มือถือด้วยความเร็วแสงเมื่อเห็นว่ามันหล่นอยู่บนพรมห้องนั่งเล่น
กดโทรศัพท์ยิก ๆ โทรหาหญิงสาวหน้าเครียด ทว่าสายแล้วสา
