แค้นรักพันธนาการร้าย

เช้าวันจันทร์วันแรกของการเริ่มต้นอาทิตย์ใหม่ ภายในคฤหาสน์สุดหรูสไตล์โมเดิร์นในเนื้อที่มากกว่า 4 ไร่ บ้านหลังโตที่แสนโออ่าสมฐานะของลูกชายมหาเศรษฐี เป็นเรือนหอของคู่สามีภรรยาที่แต่งงานอยู่กินกันมาได้เกือบสองปีแล้ว บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้เพื่อรอให้สามีลงมาร่วมทานอาหารเช้าด้วยกัน 'ลัลน์ลลิต' ตั้งใจทำให้กับคนที่รักเป็นประจำแบบนี้เสมอ เธอเป็นภรรยาและแม่ศรีเรือนที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องกับทุกหน้าที่เลยสักอย่าง ใบหน้าสวยหวานได้แต่แหงนมองจ้องนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังซึ่งบ่งบอกเวลา 07:45 น. เข้าไปแล้ว แต่สามีหนุ่มก็ยังไม่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเลยสักที ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะขึ้นไปเรียกปลุกสามีอีกครั้ง แต่ก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อคนที่เธอรอคอยอยู่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านด้วยสีหน้าที่อ่อนเพลียหนัก ข้าวต้มกุ้งหอมกรุ่นถูกแม่บ้านยกนำมาเสิร์ฟให้ทันทีอย่างรู้หน้าที่ 'คณาภัทร' เดินลงมานั่งที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง พร้อมกับตักอาหารเข้าปากไปหนึ่งคำโต ๆ ไม่มีคำทักทายให้กับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่นิดเดียว "เป็นอะไรคะ พี่ภัทรไม่สบายหรือเปล่า หน้าตาดูเครียดนะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?" เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่กลับถูกสามีหนุ่มมองกลับด้วยสายตาที่แสนเย็นชาเหมือนเช่นเคย จนใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เมื่อครู่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นหุบยิ้มลงในทันที "ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมไม่กินข้าวล่ะ นั่งบื้ออยู่นั่นแหละ?" "เอ่อ...ลันล์รอพี่ภัทรค่ะ" "ไม่รู้จะรอทำไม ท้องก็คนละท้อง ปากก็คนละปาก วันหลังหิวก็กินก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน" เป็นคำพูดที่ฟังดูปกติของเธอและเขา ไม่ใช่เรื่องแปลกและไม่ใช่เรื่องใหม่ที่ลันล์ลลิตจะต้องรู้สึกเสียใจหรือน้อยใจกับคำพูดของเขาแบบนี้เลย เพราะเกือบ 2 ปีของการแต่งงานเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ชินชาจนกลายเป็นเรื่องชินหู จนไม่อยากจะเก็บมาใส่ใจหรือเก็บมาทำให้ตัวเองเสียความรู้สึกไปมากกว่าที่เป็นอยู่เลย เพราะลันล์ลลิตรู้ดีว่าสามีของเธอไม่เคยยินดีและไม่เคยดีใจที่มีเธอเป็นภรรยาที่ยืนอยู่เคียงข้างเขาแบบนี้มาตั้งแต่แรกเริ่ม การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก การแต่งงานที่เกิดจากคลุมถุงชนเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ เธอพยายามยอมรับกับสภาพตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้ามาเป็นภรรยาของเขาแล้ว แต่หัวใจที่มันไม่รักดีของตัวเองนับวันนานเข้าจากความผูกพันเล็ก ๆ มันก็กลายมาเป็นความรักที่เธอมีให้กับผู้ชายที่เย็นชาและใจร้ายอย่างเขาได้ ความเงียบปกคลุมอาหารมื้อเช้าบนโต๊ะอีกครั้ง มีเพียงเสียงช้อนที่ดังตกกระทบเวลาที่เขาตักอาหารเข้าปากเพียงเท่านั้น ลันล์ลลิตตักข้าวต้มกุ้งแสนอร่อยที่ตัวเองตั้งใจทำเข้าปากด้วยความฝืนทน นับวันเธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดและเก็บกดกับความรู้สึกที่ตัวเองมีแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ เพราะความดีของเธอไม่เคยทำให้สามีรู้สึกยินดีปราบปลื้มเลยสักครั้ง ไม่มีคำชม ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ บางทีก็ถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าที่ทนอยู่เธอทำไปเพื่ออะไร ไม่ถึง 10 นาทีต่อมา คณาภัทรก็รับประทานอาหารเช้าจนเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงลุกยืนขึ้นพร้อมกับหยิบจับเสื้อสูทที่วางอยู่เก้าอี้อีกตัวขึ้นมาสวมทับบนตัวจนเรียบร้อยและเตรียมที่จะออกไปทำงานในเช้าวันนี้ "วันนี้จะกลับดึกอีกไหมคะ?" เป็นคำถามที่แสนธรรมดาสำหรับภรรยาที่อยากจะถามไถ่สามีออกไปแบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าคำถามของลันล์ลลิตจะทำให้สามีไม่พอใจอีกเช่นเคย สายตาคมจับจ้องมองนาฬิกาหรูยี่ห้อดังบนข้อมือของตัวเอง ก่อนจะปรายสายตามองจ้องใบหน้าของภรรยาเล็กน้อย "ฉันต้องรีบไปแล้ว อย่ามัวมาชวนคุยให้เสียเวลาหน่อยได้ไหม วันนี้มีประชุมใหญ่นะ ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นที่จะมายืนคุยด้วยให้เสียเวลา" "ลันล์แค่อยากรู้ค่ะว่าพี่ภัทรจะกลับมาทานข้าวเย็นที่บ้านหรือเปล่า?" "ถ้าเห็นฉันกลับมาก็แสดงว่าฉันกลับนั่นแหละ แต่ถ้าไม่เห็นก็ไม่ต้องรอกิน กินคนเดียวมันจะตายหรือยังไง ทำไมต้องรอให้คนอื่นมานั่งกินข้าวด้วยเหมือนเด็กไม่รู้จักโต!" "คนอื่นงั้นเหรอคะ? ลันล์เป็นภรรยาพี่นะ" ดวงตากลมโตคู่สวยจับจ้องมองหน้าสามีด้วยความไม่พอใจเช่นกัน เขาคิดว่าเธอเป็นคนอื่นตลอดเวลาอย่างนั้นสิใช่ไหม ตลอดเวลาเกือบ 2 ปีที่ผ่านมาเธอเคยมีค่าอะไรในชีวิตเขาบ้างหรือเปล่า? "ฉันไม่เคยลืมหรอกว่าเธอเป็นเมีย แต่เป็นเมียที่ฉันไม่เคยต้องการจะมี ไม่เคยอยากจะรัก เผื่อว่าเธอจะลืม!" "ไม่เคยต้องการ ไม่เคยรัก แล้วพี่จะมานอนกับลันล์ทำไมล่ะคะ?" ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับฝ่ามือนะที่ยกขึ้นบีบจับคางมนของภรรยาสาวเอาไว้อย่างแรง "เอาเพราะความเ****นไง เอาเพราะเธอเป็นเมีย เพราะฉันมีสิทธิ์ในตัวของเธอ หรือเธอคิดว่าที่ฉันนอนด้วยเพราะฉันรักเธอมาก พิศวาสเธอมากงั้นสิฮะ?" "ลันล์เจ็บนะ" "วันหลังอย่ามาถามอะไรที่มันโง่ ๆ น่ารำคาญแบบนี้อีกเข้าใจไหม!" พร้อมกับผลักใบหน้าของหญิงสาวสะบัดไปอีกทางอย่างแรง ไม่ทันที่ลันล์ลลิตจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงของคณาภัทรก็เดินหันหลังออกไปนอกประตูบ้านในทันที ไม่ให้เธอได้ตอบโต้ ไม่ให้เธอได้ด่าทอเขากลับ ดวงตากลมโตที่มองจ้องแผ่นหลังของสามีเริ่มแดงก่ำจนแปรเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างอดไม่ได้ คณาภัทรเคยรับรู้บ้างหรือเปล่าว่าคำพูดและการกระทำของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน "ควรจะชินได้แล้วนะลันล์ ถึงเธอจะรักเขาแต่เขาก็ไม่เคยรักเธอเลย" เป็นคำพูดที่ใช้ปลอบโยนตัวเองทุกครั้งเวลาที่ใจรู้สึกเจ็บปวด ฝ่ามือเรียวยกขึ้นแตะสัมผัสที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอีกครั้ง รู้สึกเจ็บแปลบอย่างไม่อาจบอกใครได้ว่าชีวิตการแต่งงานของตัวเองมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยวาดหวังเอาไว้ คำพูดของผู้ใหญ่ที่บอกปลอบประโลมตลอดมา 'แต่งก่อนแล้วค่อยรักทีหลัง' เห็นจะเป็นเธอเท่านั้นที่รู้สึกกับเขาอยู่ฝ่ายเดียว แต่สำหรับคณาภัทรแล้วแม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจมันก็ไม่เคยมีเธอเป็นเจ้าของหัวใจเขาได้เลย เพราะหัวใจเขาและชีวิตของเขายังมีใครอีกคนที่เป็นเจ้าของและเขาทั้งคู่ก็ยังพัวพันใกล้ชิดกันอยู่ตลอดเวลา... "คุณลันล์คะ" เสียงเรียกจากป้าแม่บ้านทำให้หญิงสาวต้องรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก ก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพร้อมกับฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง "มีอะไรคะป้าเอื้อง?" "ป้าจะถามว่าให้เก็บโต๊ะเลยไหมคะ?" "เก็บได้เลยค่ะ ลันล์อิ่มแล้ว" ป้าเอื้องคำจับจ้องมองหน้าเจ้านายสาวด้วยความสงสาร ไม่ใช่ว่าไม่เคยรับรู้ เพียงแต่นางเองก็พูดอะไรมากไม่ได้เช่นกันและที่สำคัญมันเป็นเรื่องของคนสองคน "ทะเลาะกันอีกแล้วใช่ไหมคะ?" "นิดหน่อยค่ะป้า แต่ไม่ต้องไปเล่าให้คุณพ่อคุณแม่ท่านรับรู้นะคะ มันไม่มีอะไรหรอก" "ไม่มีอะไรแต่ทำไมถึงตาแดงเหมือนคนเพิ่งจะร้องไห้เสร็จเลยล่ะคะ?" "ไม่รู้สิคะป้าเอื้อง ลันล์แค่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกน้อยใจ มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ก็แค่นั้นเอง" ฝ่ามือที่เริ่มเหี่ยวย่นของป้าเอื้องคำยื่นไปกอบกุมฝ่ามือเรียวของเจ้านายสาวเอาไว้อยากให้กำลังใจเล็ก ๆ เพื่อสู้ต่อ "ป้าว่าถ้ามีคุณหนูตัวน้อย ๆ มาเป็นโซ่ทองคล้องรักให้คุณลันล์กับคุณภัทร อะไร ๆ มันก็คงจะดีก็ได้นะคะ คุณลันล์ไม่ลองปล่อยให้มีลูกสักคนล่ะคะ อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวมันดีขึ้นกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่ก็ได้นะ" ลันล์ลลิตยิ้มส่งให้ เธอเองก็เคยคิดเรื่องนี้และลองปล่อยแบบไม่คุมกำเนิดมาสักพักแล้วเหมือนกัน แต่ความสัมพันธ์ทางกายพักหลังมานี้มันห่างเหินเกินกว่าที่จะคาดหวังกับเรื่องที่มหัศจรรย์แบบนั้นได้ ถ้ามีเธอก็ยินดีและดีใจ อย่างน้อยคณาภัทรอาจจะรักเธอขึ้นมาบ้างก็ได้