“ปัทตักให้นะคะ คุณเขมทานผัดผักแล้วกัน” เธอเอื้อมไปตักผัดผักมาป้อนให้เขาที่ปาก เขมชาติรวบมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะอ้าปากรับ มองเธอไม่วางตา ปิ่นปัทมาถึงกับสะเทิ้นอาย
“อร่อยจริง ฝีมือทำอาหารของเธอยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็อร่อยไปหมด แถมคนทำก็ยังอร่อยน่ากลืนกิน”
“คุณเขม...” ปิ่นปัทมาก้มหน้างุด พอเขาปากหวานเธอก็แทบละลาย แต่เธออยากให้เขาเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เขาเป็นผู้ชายเย็นชา ไม่สนใจไยดีคนอื่น
“ถ้าอร่อยก็ต้องทานเยอะๆ นะคะ” เธอบอกเขาเสียงหวาน ยิ่งสบสายตาของเขายิ่งสะเทิ้นอาย
“ก็ป้อนสิ ถ้าจะให้ดีต้องป้อนด้วยปากเธอนะ”
“เอ่อ... ป้อนกับช้อนนี่แหละค่ะ ดีแล้ว” เธอตอบแล้วหน้าแดง
“รีบป้อนสิ จะได้กินเธอต่อ ปิ่นปัทมา”
“ปัทไม่ใช่อาหารนะคะ”
“ก็อร่อยกว่าอาหารอีก”
“ไม่พูดด้วยแล้ว” เธอเอื้อมมือไปตักอาหารมาป้อนให้เขาถึงปาก เขารวบมือเธอไปถือเอาไว้ อ้าปากรับอาหารแต่สายตามองเธอหวานเชื่อม
“ฉันอิ่มแล้ว”
