ไม่อยากให้มารดาของตนเป็นต้นเหตุให้พี่สาวต้องมาลำบากแบบนี้
“เปล่าหรอกจ้ะ พี่เต็มใจ พี่มาอยู่ที่นี่ก็สบายดี” ปิ่นปัทมาอ้อมแอ้มตอบ คิดถึงตอนที่เขมชาติรังแกเธอก็เผลอหน้าแดงอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ทำไมพี่ปัทหน้าแดงคะ นี่ลามไปถึงใบหูเลยนะจ๊ะ” ปลายรุ้งกุมแก้มพี่สาว มองอย่างสงสัย พลิกไปพลิกมา ตัวก็ไม่ได้ร้อน ไม่ได้ป่วยแต่ทำไมพูดเรื่องนี้ทีไรหน้าแดงทุกทีเลย
“เปล่าจ้ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ปิ่นปัทมารู้สึกหัวใจเต้นแรงพอคิดถึงคนเป็นสามี เธอเป็นอะไรของเธอนี่ ทั้งๆ ที่เขารังแกเธอ แต่ยังไปคิดถึงเขาอยู่ได้
“พี่ปัทไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วจ้ะ ปลายน่ะคิดถึงพี่ปัทที่สุดเลยจ้ะ” ปลายรุ้งออดอ้อนซบหน้าที่อกอวบๆ ของพี่สาว อ้อมกอดของพี่สาวอบอุ่นและทำให้เธอมีความสุขเสมอ
“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงเข้มขรึมติดจะเย็นชาทำให้สองสาวหันไปมอง ใบหน้าของเขมชาติดูบึ้งตึง ดวงตาที่ตวัดมองนั้น คมกริบราวมีดโกน ปิ่นปัทมามองแล้วหลบวูบ ส่วนปล
