จะไปรู้ได้ยังไง” รัตนาพูดปัด ไม่อยากสนใจอะไรอีกแล้ว
“โอ๊ย! แม่ก็ไม่เคยคิดอะไรให้มันมีสาระน่ะสิ ถึงได้เป็นแบบนี้ คนที่รวยคือเจ้ามือไงแม่ คนที่ไปเล่นมีแต่เสียกับเสีย เคยคิดไหมแม่ เงินหายไปไหนใครๆ เล่นก็เสีย ก็หายไปอยู่ในกระเป๋าเจ้ามือยังไงเล่า ไอ้เสี่ยนั่นไงรวย แต่คนเล่นจนเอาๆ”
“ฉันขี้เกียจพูดกับแกแล้ว หิวข้าวโว้ย” รัตนาเดินเลี่ยงเข้าครัว ก่อนจะโวยวายเสียงดัง
“แม่เสียงดังทำไม”
“ทำไมไม่มีอะไรกินเลยห๊ะ ทำไมแกไม่หัดทำอะไรให้ฉันกินบ้าง”
“แม่สำนึกบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป ถ้าพี่ปัทอยู่ป่านนี้ก็ทำให้กินแล้วล่ะ เมื่อก่อนพอฉันจะทำกับข้าวแม่ก็ไม่ให้ทำ ให้พี่ปัททำทุกอย่าง พอไม่มีพี่ปัท แล้วฉันทำเป็นซะที่ไหนล่ะ ขนมที่ฉันจะทำเพราะเคยเป็นลูกมือพี่ปัทเอาไปส่งเค้ายังไม่รับเลย เค้าบอกว่าไม่อร่อย รสชาติห่วยแตกแดกไม่ลง”
“แกก็พูดถึงแต่พี่สาวนอกไส้ของแกนั่นแหละ พี่สาวแกมันดีเลิศประเสริฐศรีนักนี่”
“นอกไส้อะไร
