‘ถ้าเขาร้ายมึงก็ต้องร้ายให้มากกว่า อย่าให้เขาขึ้นหม้อมึงฝ่ายเดียว’
แม้จะพยายามบอกตัวเองให้ลืมคำพูดนั้นของภีมไปเสีย แต่กลับกลายเป็นว่ามันติดอยู่ในหัวราวกับเสียงก้องซ้ำๆ ในห้องปิดตาย
เธอหลับตาลงพลางเอนศีรษะพิงพนักโซฟา ความเงียบที่ปกคลุมห้องบวกกับแสงไฟสีอุ่นราวกับผลักให้เธอจมดิ่งลงไปในความคิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ทุกครั้งที่เขาคุมเกม เธอแทบไม่มีสิทธิ์ต่อรอง และเธอก็ปล่อยให้เขาควบคุมได้ง่ายดายจนน่าหงุดหงิด
ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกอะไรกับเขา แต่เพราะเธอไม่รู้จะสู้กลับด้วยอะไร ในเมื่อเขามีอำนาจ เธอมีเพียงแค่ตัวเปล่ากับเงื่อนไขที่พ่อเสนอให้เป็น ‘ของกำนัล’ แก่เขา
บางที…
การยอมให้เขาขึ้นหม้ออยู่ฝ่ายเดียวโดยที่เธอไม่มีอะไรกลับคืนมาเลย มันก็ดูจะ ‘โง่’ เกินไปหน่อยเหมือนกัน
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดึงเธอออกจากภวังค์ เธอหยิบโทรศัพท์ที่วางบนหน้าท้องขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นธีสิสโทรมาจึงลังเลว
