“ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอที่นี่”
เสียงของภูผาดังขึ้นอีกครั้ง เขาเดินเข้าใกล้พร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่เธอเคยจำได้ดี มันคือรอยยิ้มเดียวกับเมื่อครั้งเขายืนรอเธอหน้าโรงเรียน…
ไมอายืนนิ่ง เหมือนร่างกายไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอจ้องใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นอยู่นานกว่าที่ควรจะเป็น หัวใจเต้นระส่ำและไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแน่ ระหว่างความดีใจที่ได้พบ หรือความรู้สึกปนเปที่เคยถูกหลงลืมไว้กับคำว่า ‘ผิดสัญญา’
“ไม่คิดว่าจะเจอนาย…ที่นี่เหมือนกัน” เสียงของเธอเบา ไม่ถึงกับแข็งกระด้างแต่ก็ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน
“เธอดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” เขาเอ่ยเบาๆ พิจารณาจากใบหน้าที่เคยคุ้น กลับกลายเป็นผู้หญิงอีกคนที่เขาแทบไม่รู้จักเลยเสียแล้ว
ไมอาแค่นยิ้ม ก่อนจะเบนสายตาออกด้านข้าง
“คนเราก็ต้องเปลี่ยนไปตามเวลานั่นแหละ…” ในใจของเธอเริ่มตีกันยุ่ง ไม่ใช่เพราะยังรักแต่เพราะเธอไม่คิดว่าจะเจอภูผาที่นี่ต่างหาก
เขาคือคนที่เ
