วันต่อมา
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพร้อมกับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านสีเข้ม ไมอาขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพลางส่งเสียงครางอืออาด้วยความปวดหัวอย่างหนัก อาการแฮงก์จากการดื่มเมื่อคืนถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงจนเธอแทบไม่อยากลืมตา
“ทำไมปวดหัวแบบนี้…” เธอพึมพำเบาๆ มือยกขึ้นกุมขมับแน่นราวกับจะบรรเทาอาการปวด
พยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่สมองกลับมึนตื้อไปหมด เธอพยายามฝืนตัวลุกขึ้นนั่ง ทว่าดวงตากลมกลับเบิกกว้างเมื่อเห็นธีสิสนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟา มองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบแต่แฝงไว้ด้วยรังสีน่ากลัว
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นราวกับรอคอยให้เธอตื่น
ไมอากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อคืนเธอเมาแต่ก็พอมีสติรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่บ้าง
ธีสิสมาลากเธอกลับถึงที่บาร์หรู พอมาถึงคอนโดกลับเป็นเธอเองที่…อ่อยเขาจนได้เรื่อง นึกถึงตอนกล้าอ่อยเขาตอนเมาหากแต่พอสร่างเมาแล้วรู้สึกอับอายไม่ใช่น้อย
“พี่ธีสิส…” เธอเรียกชื่อเขา
