ไมอายืนนิ่งพยายามส่งยิ้มให้เหมือนทุกอย่างเป็นปกติ ทั้งที่เท้าอยากถอยห่างแต่กลับต้องยืนประจันหน้าเหมือนคนไม่มีทางเลือก ดวงตาของธีสิสไม่ละจากใบหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับจับผิดทุกอาการสั่นไหวเล็กน้อยที่เธอแอบซ่อนไว้ภายใน
ธีสิสก้าวเท้าเข้ามาใกล้โดยไม่รีบร้อน แต่ละก้าวที่เขาเดินเข้าหา กลับทำให้ไมอารู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวค่อยๆ หายไปทีละน้อย เธอถอยหลังไปเพียงครึ่งก้าว ก่อนจะหยุดตัวเองไว้ราวกับไม่อยากแสดงออกถึงความกลัว
“ทำไมไม่ตอบไลน์” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ
“ไมอาขอโทษค่ะ…” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย “ไมอาไปหาตากับยายมาเลยไม่ได้จับโทรศัพท์”
คำตอบของเธอไม่ได้ทำให้แววตาคมของเขาอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย เขาก้มลงมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ตลกดีนะ” ธีสิสพูดเบาๆ แต่กดน้ำเสียงต่ำลง “ไปหาตากับยาย ยุ่งทั้งวันจนไม่มีเวลาตอบไลน์เลยรึไง?”
“ไมอาไม่ว่างจริงๆ ค่ะ ช่วยยายทำข
