วันต่อมา
ณ ท่าเรือแห่งหนึ่ง
พื้นไม้ของสะพานทอดยาวเหนือผืนน้ำดำทะมึนไร้แสงจันทร์หรือดาว มีเพียงแสงจากหลอดไฟส้มซีดที่กระพริบแผ่วเบาราวจะดับทุกเมื่อ เสียงส้นรองเท้ากระทบไม้แห้งกรังดังขึ้นทีละก้าว มาตาเดินมาหยุดที่ปลายสะพาน ซึ่งมีร่างชายร่างสูงใหญ่ในเสื้อเก่าโทรมยืนพิงเสากลมของท่าเรือ ไฟจากบุหรี่ที่เขาจุดสว่างวาบก่อนจะพ่นควันออกมาเบาๆ
“มาไวดีนี่คุณนาย” เสียงของประดิษฐ์แหบพร่า คล้ายกลั้วควันบุหรี่และความกระหายในสิ่งที่ตนจะได้
“หกล้านตามสัญญา” มาตาไม่ตอบคำถามนั้น เพียงยื่นกระเป๋าหนังหรูไปข้างหน้า
ประดิษฐ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรับมากางซิปดู แบงก์พันถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยแน่นทุกปึก เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างพึงพอใจ
“หึๆ ผมนึกเอาไว้อยู่แล้วว่าคุณนายไม่มีทางทอดทิ้งผมหรอก คิดแล้วก็ขำที่ผู้หญิงอย่างคุณนาย ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ทั้งที่สั่งฆ่าพี่สาวตัวเอง” เขาพูด พลางก้มหน้ามองเงินในกระเป๋าอย่่าง
