(ครับนาย)
“กูอยากซื้อบ้านสวนของณกร”
คำพูดนั้นของเขาทำเอาโซ่ที่อยู่ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงฉงน
(ซื้อบ้านสวน?)
“ใช่”
(นายจะเอามาทำอะไรครับ?) โซ่ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทำตามที่กูบอกก็พอ กูต้องการเร็วที่สุด”
(ได้ครับนาย)
หลังจากวางสายจากลูกน้องคนสนิท ธีสิสหมุนตัวกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง สายตาคมกริบมองร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอยู่ตรงโซฟาราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง เขาเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ กรอบหน้าสวยหวานยังคงมีคราบน้ำตาแห้งๆ ติดอยู่บ้าง แม้เธอนอนหลับไปแล้ว แต่ความอ่อนล้าในห้วงนิทราก็ยังไม่จางหายไปจากใบหน้าสวยหวาน
ธีสิสละสายตาใบหน้าสวยหวานที่หลับใหล ก่อนจะเดินไปหยุดยืนริมหน้าต่าง กระจกใสบานใหญ่เผยให้เห็นแสงไฟของเมืองที่ยังไม่หลับใหล…
วันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าค่อยๆ ลอดผ่านผ้าม่านผืนหนาเข้ามาแตะผิวแก้มของคนที่ยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม กลิ่นอุ่นของผ้าปูเตียงและกลิ่นหอมจ
