ทิวัตถ์มาส่งแพรรดาที่คอนโดมิเนียมหลังจากที่ทั้งสองลงจากเครื่องและแวะทานอาหารค่ำด้วยกันแล้ว
“ผมขอค้างที่นี่ได้ไหมรดา”
“รดาก็อยากให้เป็นแบบนั้นค่ะ แต่รดาไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ว่ารดาพาผู้ชายมาค้างที่ห้อง”
“ถ้ารดาไม่บอกท่านจะรู้ได้ยังไง”
“แม่รู้จักกับนิติและแม่บ้านของคอนโดค่ะ”
“ไปคอนโดผมไหม ที่นั่นใกล้บริษัทมากกว่าที่นี่ด้วยนะ”
“คุณวัตถ์ขา ไม่ใช่ว่ารดาไม่อยากไปอยู่กับคุณวัตถ์นะคะ รดาขอเวลาหน่อยได้ไหม”
“นานไหม”
“ไม่หรอกค่ะ นะคะคนดีของรดา ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราก็เจอกันทุกวัน”
“กว่าจะได้เจอกันก็อีกสามวันเลยนะรดา พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดราชการแล้วไหนจะเสาร์ อาทิตย์อีก ผมคงบ้าตายแน่ๆ”
“รดาก็คงคิดถึงคุณมาก”
“พรุ่งนี้เราไปนั่งดื่มด้วยกันไหม ผมอยากให้รดาได้เจอกับเพื่อนของผม”
“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ รดาว่าพรุ่งนี้จะกลับไปหาพ่อกับแม่ค่ะ”
“บ้านรดาอยู่ไกลไหม”
“ไม่หรอกค่ะแค่ชานเมืองเอง รด
