“จะป้องกันทำไม ท้องก็เลี้ยงแค่นั้นแหล่ะ” ปราณกล่าวก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาร่างบางที่ใส่ชุดนอนรัดกุมที่สุด แต่ก็ไม่วายจะรอดจากคนที่คิดถึงและโหยหาร่างบางมานานแสนนาน ตอนนี้เธอไม่ใช่ยัยเฉิ่มอีกแล้ว เธอผู้หญิงที่มีเสน่ห์ จนเขากลัวว่าเธอจะกลายไปเป็นของใครก่อน เขาคงยอมไม่ได้ที่จะให้ใครมาทับรอยเขา มาตอนนี้เธอมาอยู่ตรงหน้าเขา เขาไม่มีวันที่จะปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน
“จะบ้าเหรอ เงื่อนไขของเรามันแค่นางบำเรอหนึ่งปีนะ” ลลินไม่ยอมเธอจะดิ้น แต่ร่างสูงก็ตรงเข้าหาร่างบาง ก่อนที่จะใช้เรียวปากหยักบดจูบลงที่เรียวปากบาง จุมพิตที่เต็มไปด้วยความโหยหาและเรียกร้อง มันทำให้ลลินค่อยๆ วางมือที่ดันอกกว้างของเขาลงไป
นาทีนี้เหมือนว่าเธอกำลังโหยหาเขาไม่ต่างกัน เพียงแค่โดนจุมพิตเล็กน้อยเท่านั้น ร่างบางก็แทบจะอ่อนเป็นไฟลน อาภรณ์ที่ห่อหุ้มกายถูกถอดออกไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ร่างงามที่ปราณจำได้ว่าซ่อนรูปดีแค่ไหนก็ปรากฏอยู่ต
