ถอนสวาท

“กัญจน์คะ” “พริม...” น้ำเสียงทอดอ่อนเจือแววหวานของคู่หนุ่มสาว ทำให้คนที่เร่งรีบเดินออกมายังลานหน้าคฤหาสน์วัสวัตธาดาชะงักฝีเท้า มธุมาสนิ่วหน้า สุ้มเสียงไม่เพียงแค่คุ้นหู แต่ยังคุ้นเคยรวมถึงรู้จักมักจี่กับพวกเขาเป็นอย่างดีอีกด้วย คนหนึ่งคือคนที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกับเธอในฐานะ ‘สามี’ ที่ถูกต้องตามกฎหมาย… กัญจน์ วัสวัตธาดา อีกคนเคยเป็น ‘เพื่อน’ สนิทซี้ปึกที่ตัวติดกันจนเหมือนฝาแฝด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่แทงข้างหลังเธออย่างโหดร้าย... พิมพ์รวี! มธุมาสรู้ดีว่าการแอบฟังคนอื่นเป็นเรื่องที่เสียมารยาทมาก สมองสั่งให้เธอเดินออกไปจากตรงนี้เสีย หากไม่รู้เธอก็ยังพอทนเจ็บได้ ยังหลอกตัวเองต่อไปได้อีกสักหน่อย แต่สองขากลับหนักอึ้งราวกับถูกหล่อด้วยตะกั่ว ได้แต่ยืนขาตายไม่ยอมขยับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือยังเจ็บปวดไม่พอ จึงพาตัวเองมาพบกับความทุกข์ระทมมากยิ่งขึ้น “คุณมาได้ยังไง” มธุมาสยิ้มเยาะ เมื่อได้ยินเสียงต่ำเหมือนข่มกลั้นอารมณ์ของคนถาม แน่ละที่กัญจน์จะไม่ค่อยพอใจที่พิมพ์รวีปรากฎตัวภายในสวนของคฤหาสน์วัสวัตธาดา หากให้ครอบครัวและคนนอกรู้ว่าเขาพาเมียน้อยมาร่วมงานวันเกิดคุณหญิงจรรยา วัสวัตธาดา ผู้เป็นย่าที่เกลียดชังหล่อนเข้าไส้ ถึงขั้นประกาศไม่ให้มาเหยียบบ้าน ซ้ำยังฉีกหน้าเธอผู้เป็นภรรยาที่คุณย่าของเขาเลือกมาเองกับมือ ท่านคงจะยินดีปรีดาหรอกนะ! “คุณกำลังท้องกำลังไส้อยู่นะพริม หัดระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้สิ ไม่น่ามาที่นี่ให้ลำบากเลย” น้ำเสียงติดดุแต่เจือไปด้วยความห่วงใยมากล้น เปรียบเหมือนแส้คมๆ ที่เฆี่ยนลงกลางใจของมธุมาสให้แตกยับ ‘ลูก’ คำๆ นี้มีอนุภาพทำลายกำแพงความเข้มแข็งที่เธอใช้ห่อตัวซุกซ่อนอยู่ในนั้นให้พังทลาย หัวใจแตกสลายคล้ายถูกมือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีบีบจนแหลกเหลว นี่เขามีลูกกับพริมแล้วหรือ? มธุมาสยิ้มขื่น ในปากขมปร่า ริมฝีปากแห้งผากจนเผลอเลีย พอสูดลมหายใจก็รู้สึกแสบจมูกเหลือเกิน ทั้งเจ็บทั้งผิดหวัง มันปวดหน่วงร้าวลึกไปทั้งใจ เป็นความเสียใจอย่างสุดซึ้ง น้ำตาคลอขังอยู่เต็มสองตาร้อนผ่าวจนทำให้เธอปวดหนึบแถวๆ กระบอกตาไปหมด ในอกเสียดแน่นยืนซวนเซเกือบทรงตัวไม่อยู่ มือไม้เย็นเฉียบสั่นระริก แทบยกขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายไม่ไหว... แต่น่าแปลก... ทั้งที่เสียใจมากขนาดนี้ น้ำตากลับไม่ร่วงลงมาสักหยด! อาจจะถึงที่สุดของเธอแล้วก็ได้ มธุมาสหลับตาข่มกลั้นความปวดร้าวอย่างสุดกำลัง เธอควรรู้สึกอย่างไรดีที่สามีนอกใจยังไม่พอ ซ้ำร้ายยังมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นอีก คนที่เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแท้ๆ พวกเขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง!? คิดจะเหยียดหยามเหยียบย่ำหัวใจเธอไปถึงไหนจึงจะพอใจ อยากเห็นเธอทรมานสักแค่ไหน ต้องให้เธอตายทุรนทุรายไปต่อหน้าพวกเขาเลยไหม? เกินไปรึเปล่า... เธอดูน่าสมเพชขนาดนั้นเลย? เป็นคนที่พวกเขาอยากจะกลั่นแกล้งหรือรังแกยังไงก็ได้หรือ? หญิงสาวกัดฟัน กำหมัดแน่น เฝ้าถามตัวเองอยู่ห้วงของความมืดมน ขณะที่คำถามสุดท้ายโพล่งขึ้นมาในหัวว่า เธอจะทนอยู่อย่างไร้เกียรติไร้ศักด์ศรีไปอีกนานแค่ไหน!? มธุมาสยังไม่ให้คำตอบตัวเอง เธอยืนกลั้นใจฟังบทสนทนาต่อไปอย่างเงียบเชียบ “คุณอย่าโกรธเลยนะคะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณย่า พริมไม่มีโอกาสได้เข้าไปอวยพรท่านด้วยตัวเอง ก็เลยตั้งใจหาของขวัญที่เป็นสิริมงคลมามอบแทนใจให้ท่าน” พิมพ์รวีเอ่ยน้ำเสียงเศร้าสร้อย แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความเข้าใจ ยื่นกล่องแกะสลักขนาดเท่าสองฝ่ามือที่ประคองถือเอาไว้อย่างดีให้แก่คนรักพร้อมรอยยิ้มจริงใจ “ข้างในกล่องนี้เป็นหยกแกะสลักรูปเจ้าแม่กวนอิม พริมรู้ว่าคุณย่าท่านนับถือเทพองค์นี้มาก พริมก็เลยตั้งใจเลือกมาให้ท่านโดยเฉพาะ ของขวัญชิ้นนี้พริมใช้เวลาเลือกอยู่ตั้งนาน หวังว่าคุณย่าท่านจะชอบนะคะ” กัญจน์มองคนรักด้วยแววตาอ่อนโยน ยกมือลูบเรือนผมหล่อนแผ่วเบา พิมพ์รวีมักเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นแบบนี้เสมอ “ขอบคุณนะครับ ผมรับรองว่าคุณย่าจะต้องชอบของขวัญชิ้นนี้มากแน่ๆ ผมจะมอบให้ถึงมือท่านเลย” พิมพ์รวียิ้มกว้าง โผกอดเขาเต็มตัว ก่อนเขย่งปลายเท้าจุ๊บแก้มสากนิดๆ ด้วยความรักล้นใจ “ขอแค่คุณย่าชอบ พริมก็ดีใจแล้วค่ะ” กัญจน์ลูบหลังคนในอ้อมแขน ทว่ายังไม่วายดุเจ้าหล่อน “ผมรู้ว่าคุณอยากเอาใจคุณย่า อยากทำให้ท่านประทับใจ และผมก็ไม่เคยคิดห้าม แต่ยังไงก็ต้องนึกถึงลูกในท้องด้วย คุณไม่ใช่ตัวคุณเดียวอีกแล้วนะ วันนี้ผมจะยอมให้เป็นกรณีพิเศษ แต่คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ อย่าทำให้ผมเป็นห่วง” เจ็บใจไหม? ยิ่งกว่าเจ็บ! แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าใจก็คือการที่ได้เห็นกับตาตัวเองว่า เขารักและทะนุถนอมผู้หญิงคนนั้นมากขนาดไหน... นี่ไม่เท่ากับว่าเขายิ่งเหยียบย่ำความรักของเธอมากขึ้นเท่านั้นหรือ? เป็นอีกครั้งที่สามีเลือดเย็นตอกย้ำความเจ็บปวด ด้วยการสาดคำพูดที่เหมือนกับสาดน้ำเกลือราดลงบนหัวใจที่มีแผลเหวะหวะเลือดไหลนอง ความปวดแสบทุรนทุรายแผ่กระจายร้าวระทมลุกลามไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ มธุมาสกัดริมฝีปากแน่น อยากให้ตัวเองหยุดหายใจไปเสียเดี๋ยวนี้ หากมันจะช่วยให้เธอปวดใจน้อยลงกว่านี้อีกสักนิดหนึ่ง