5. การกลับมา
814 Words
ตึก!
"ถึงสักทีนะ นั่งเครื่องบินมาตั้งหลายชั่วโมงเมื่อยตัวจังเลยเนอะ" ร่างอรชรตัวกระเป๋าลากใบโตตามเพื่อนสาว กลัวว่าตัวเองจะหลงในสนามบินกว้างใหญ่ ผิดกับเมื่อก่อนแค่มาถึงก็ขึ้นได้เลย อย่างกับตั๋ววีไอพีไม่ผ่านด่านตรวจสักจุด
"แล้วเจ้าขาจะกลับไปบ้านเลยไหมอ่ะ?"
"จะให้กลับตอนนี้เหรอ...ขอคิดก่อนนะ" เธอไม่รู้ว่าจะมีคนรอหรือไม่หลังขาดการติดต่อไปนาน หากเป็นได้ก็ยังไม่ขอเจอดีกว่า
"คุณหนูครับ รถของเรามารอแล้วครับ" ชายชุดสูทเนียบรีบเข้ามาทักทายเฟอร์รี่ ช่วยลากกระเป๋าใบใหญ่แล้วยังอาสาช่วยลากของเพื่อนสาวอีกใบ
"คุณหนู?"
"ได้ยินไม่ผิดหรอก ที่นี่เราเป็นคุณหนูนะ"
"......" เกิดความสงสัยหนักไปอีก ว่าเพื่อนคนนี้มีครอบครัวแบบไหน ทำอาชีพอะไรถึงขั้นต้องจ่ายบอดี้การ์ดติดตัวตลอดเวลา
"ถ้าเจ้าขาไม่มีแพลนจะไปไหน ไปกินข้าวบ้านเราก่อนนะ จะพาไปอวดป๊ากับม๊าหน่อยว่ามีเพื่อนเก่งคนนึง"
"จะอายผู้ใหญ่เอานะ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย" หน้าสวยยิ้มสดใส เธอพอรู้ตัวเองบ้างแหละแต่เพื่อนสาวเล่นชมโจ่งแจ้งก็เกิดอาการเขินอยู่บ้าง
"รุ่นนี้ยังอายอีกเหรอ ไปกันเถอะนะอยากพาไปอวด"
"อีกแล้วนะเฟอร์!" ดั่งกับร่างกายลอยในชั้นบรรยากาศแต่ถูกกระชากดึงลงมากระแทกพื้น ทำหน้าสวยๆ เมื่อกี้หุบยิ้มอัตโนมัติ แต่ไม่กล้าโวยวายเท่าไหร่ ตอนหันไปเห็นบอดี้การ์ดพวกนี้ยังตีหน้านิ่งอยู่
ชั่วโมงต่อมา_
"นี่บ้านหรือคฤหาสน์เนี้ยเฟอร์รี่ เราไม่กล้าเข้าไปหรอกนะ กลัวจะอายคนจริงๆ " พอรถยนต์คันหรูแล่นจอดลานกว้างไกลลับตา ดวงตากลมคู่สวยเบิกโพลงโตกว่าเดิม เมื่อเห็นบ้านหรูหลังใหญ่ที่มีหลายชั้นพักอาศัย อย่างกับคฤหาสน์ในจินตนาการอย่างไรอย่างนั้น
"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าขา ป๊ากับม๊าเราใจดีมากเลยนะ ถามพวกพี่ๆ พวกนี้ดูก็ได้"
"ให้เรียกพี่ๆ เหรอ เรานั่งรถมาตั้งนานนะ ไม่กล้าเรียกอ่ะ" มีบรรยากาศอึดอัดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว แม้เพื่อนสาวจะคุยแบบเป็นกันเอง ยกเว้นชายชุดสูทเนียบทั้งคนขับและด้านข้างหน้า ยังไม่มีสักรอยยิ้มเดียวเลย
"ไปเถอะน่า แค่นี้เองจะกลัวอะไร"
"อ่ะจ๊ะ..." เธอเลยก้าวลงรถพร้อมเพื่อนสาวที่ตอนนี้หน้าสวยเต็มไปด้วยอาการประหม่า สองมือรวบจับกระเป๋าเป้สะพายขึ้นไหล่มนข้างเดียว
"จริงๆ เรามีพี่ชายด้วยนะอย่างที่เคยบอก แต่กว่าจะมาก็ตอนเย็นโน้นแหละ มีหลานเราด้วยโครตซนเลย"
"หลานที่เคยบอกว่าแอบตีอ่ะนะ?"
"ประมาณนั้น ถ้าเจ้าขาเจอเด็กซนบ้างจะทำไงเหรอ"
"จับขังสิเฟอร์ สมัยนี้มีคอกนี่หน่า" เจ้าขารีบพนมมือไหว้ตอนแม่บ้านนำน้ำดื่มใส่แก้วมาเสิร์ฟ ก่อนจะหันไปเห็นบุพการีเพื่อนสาวกำลังวิ่งบันไดมาอย่างตื่นเต้น
"เฟอร์รี่ลูกม๊า คิดถึงจังเลยลูก" ผู้เป็นแม่สวมกอดลูกสาว
"เฟอร์ก็คิดถึงม๊าค่ะ แต่คิดถึงข้อตกลงมากกว่านิดนึง"
"สมเป็นแม่ลูกกันจริงๆ " ผู้เป็นพ่อระดับมาเฟียรุ่นใหญ่ นั่งทิ้งกายโซฟาตัวมุมสุด
"แล้วนี่เพื่อนลูกที่เล่าให้ม๊าฟังเหรอ น่ารักจังเลยหนูเจ้าขา"
"สวัสดีค่ะ แต่เจ้าขาน่าจะน่ารักน้อยกว่าเฟอร์รี่นะคะ" เรียวปากสีส้มอมชมพูยิ้มเขินอาย ยิ่งนั่งตัวเกร็งไม่กล้าออกอรรถรสเหมือนนาทีก่อนหน้า
"พากันเรียนจนจบถือว่าเป็นเรื่องดีนะ อยู่ทานข้าวเย็นกันก่อน ตั้งใจว่าจะเลี้ยงต้อนรับกลับมาน่ะ" คาเรนบอกทางเพื่อนองลูกสาว
"ค่ะ...ขอฝากท้องแค่มื้อเดียวพอนะคะ ไม่กล้ามาอีกแล้ว" เสียงหวานกระซิบบอกเฟอร์รี่เบาๆ ในประโยคหลัง
"ต้องมาบ่อยๆ อีกแน่ เราจะชวนมาอยู่ที่นี่ซะเลย"
"น้อยๆ หน่อยลูก ชอบบังคับเพื่อนใช่ไหมล่ะ วันนี้พี่ชายเราสั่งอาหารให้เยอะเลยนะ คงต้องให้ท้องว่างกันสักหน่อย"
"พอดีเลยม๊า...งั้นเฟอร์ชวนเจ้าขาไปนอนเล่นบนห้องสักงีบนะ ไหนๆ ก็เหมื่อยมากแล้ว"
"ตามสบายกันนะลูก ไม่ต้องเกรงใจ"
"ค่ะ...." มือบางรีบแวะมือเพื่อนสาวออกจากข้อมือเล็ก อีกฝ่ายทำเหมือนว่าเธอเป็นเด็กต้องคอยจูงอยู่เรื่อย
ร่างอรชรเลยดีดตัวลุกตาม ไม่ลืมจะก้มคำนับขอตัวทางผู้ใหญ่ก่อนเดินขึ้นบันได
"อาบน้ำแต่งตัวกันดีแล้ว จะได้ลงมาแบบสวยๆ ให้พี่เราตะลึง"
.............................................
- Writer
