“นี่คุณก็เป็นเหมือนฉันเหรอคะ” มีนาพยายามหาพวกให้ตนเอง
“ใช่ แต่เรื่องราวมันอาจจะไม่เหมือนกับคุณ แต่ผมก็เจ็บไม่แพ้คุณหรอก” พิธานหัวเราะเจื่อน เขาไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกเจ็บอย่างที่เขาบอกเธอออกไปหรือเปล่า แต่มันเป็นความรู้สึกเจ็บและโล่งใจไปในคราเดียวกัน
“นั่นสินะ ตอนนี้คงมีคนรู้สึกแบบเราสองคนอยู่เยอะเหมือนกัน ฉันจะมานั่งเศร้าแบบนี้ทำไม” มีนานั่งพึมพำคนเดียว
“เพราะฉะนั้นอย่าเศร้า เรามาดื่มเพื่อความสุขที่กำลังจะมาถึงของเราในวันพรุ่งนี้ดีกว่า” พิธานเอ่ยปลอบใจหญิงสาวในแบบฉบับของเขา แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้จักเธอ แต่เขาก็อยากให้ผู้หญิงคนนี้ลืมเรื่องเศร้าๆ ในชีวิตที่เกิดขึ้นกับเธอ
“ชนแก้วค่ะ” มีนายื่นกระป๋องเบียร์มาเพื่อชนกับกระป๋องเขา ราวกับว่ากระป่องเบียร์นั้นคือแก้วของเธอและเขา และพิธานก็ไม่ปฏิเสธที่จะทำตามความต้องการของเธอ
“ว่าแต่คุณเถอะ มีเรื่องอะไรมาเล่าให้ฉันฟังได้นะ เราเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้
