“เป็นคนที่นิสัยเสีย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณจักรกร้าวใจจริงๆ พล็อตเรื่องเหมือนละครตบจูบ”
“มนไม่ได้ตบเสียหน่อย”
“แต่คุณจักรก็จูบ”
“ภู มนไม่คุยด้วยนะ”
ตอนแรกที่โทร.ไประบายให้ภูวิศฟังมนตระการก็ไม่ได้คิดว่าจะเล่าเรื่องที่ถูกคนเอาแต่ใจปล้นจูบ แต่เพราะโมโหอีกฝ่ายมากไปหน่อยจึงเผลอหลุดปากออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“โอ๋เอ๋ อย่าโกรธภูเลยนะ ภูผิดไปแล้ว”
ภูวิศเอ่ยเสียงออดอ้อน มนตระการย่นจมูก จงใจหายใจเสียงดังฟึดฟัดใส่คนปลายสายบ่งบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจ
“เอาไว้ว่างเมื่อไรภูจะไปง้อให้ถึงที่เลย”
“ให้จริงเถอะ ไม่ใช่มาหากันเฉพาะตอนที่อกหักล่ะ”
“ใครที่ชอบทำแบบนั้นกัน นิสัยแย่มากเลยเนอะ”
“รู้สึกอะไรบ้างไหมที่ต้องแกล้งว่าตัวเองน่ะ”
“ก็นิดนึง”
เพราะภูวิศยอมรับออกมาอย่างง่ายดายมนตระการจึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ไว้มนจะโทร.ไปหาใหม่น่ะ จะรีบไปทำขนมก่อน”
“ได้เลย ยินดีเป็นที่ระบาย”
“ขอบใจนะที่อุ
