วันต่อมา
“เฌอ!” ผมปรากฏตัวทันทีที่เห็นว่าคนตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ เดินออกมาจากห้องคล้อยหลังที่อาจารย์สั่งเลิกคลาส
สายตาหลายสิบคู่มองมาที่ผม เหตุผลคงคิดว่าผมที่ไม่ได้เรียนคณะนี้แล้วมาโผล่ที่นี่เพื่ออะไร! แต่แล้วไงวะ! ใครแคร์!
“คุณกันหน่อยได้ไหม” ผมเลื่อนมือออกไปหวังจะแตะมือขาวๆ ที่ผมเคยทำมากกว่าจับ แต่เฌอเบลล์ชักมือกลับ ไม่ยอมให้ผมแตะแม้แต่มือของเธอ
“เรามาเพื่อขอโทษ”
“ขอโทษเสร็จแล้วก็กลับไปซะ”
“ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม”
“…”
“เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว เราจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก”
“…”
“เฌอ…”
“กลับไปเถอะ เรื่องของเราจบกันแค่นั้น”
“ไม่!”
“เราไม่มีอะไรจะพูดกับนายอีก ทุกเรื่องเราพูดไปหมดแล้ว”
“แต่เราไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว เรามีแค่เฌอ”
“…”
“เรายินดีพูด ทุกเรื่องที่เฌออยากให้พูด เฌอถาม เฌอพูดกับเราเหมือนเดิมได้ไหม”
“ทำเหมือนเราแค่เคยรู้จักกันง่ายกว่าไหม”
“ไม่!” ตากลมๆ
