เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY)
EPISODE20
[แฟนคลับตัวยง]
“ให้พะแนงช่วยบ้างก็ได้ค่ะ”
ฉันบอกอีกครั้ง ขณะที่เรากำลังรอลิฟต์ เพื่อขึ้นไปยังชั้นสี่ ซึ่งเป็นชั้นที่ฉันพักอยู่ ก็พี่ภารัณน่ะสิเล่นถือข้าวของพะรุงพะรังไว้ที่ตัวเอง โดยเหลือแค่ทิชชูแพ็กเดียวให้ฉันถือ แล้วยิ่งพอเขาทำแบบนี้ ฉันยิ่งเกรงใจเข้าไปใหญ่
“รอเปิดประตู” เขาบอกด้วยน้ำเสียงโทนเดิม
พอสวมหมวกเพิ่มแบบนี้ ทั้งหน้าของพี่ภารัณก็เห็นแค่ลูกตาอย่างเดียวแล้วนะ จะทำตัวลึกลับไปถึงไหนเนี่ย ยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่าสงสัยไปหมด
“ดื้อ!” ฉันพึมพำเสียงขุ่น แล้วเหล่มองเขา ก็เห็นว่าพี่ภารัณกำลังมองฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยได้แต่ระบายยิ้มเจื่อนให้ร่างสูง
“...” พี่ภารัณไม่พูด เขาแค่เอียงคอมองฉัน เป็นเชิงว่า…มีปัญหาใช่ไหม?
“คือพะแนงหมายถึงพะแนงเนี่ยแหละดื้อ อยากแต่จะช่วยถืออยู่ได้เนอะ” ฉันเอ่ยคล้ายประชด หลังเผยรอยยิ้มกลบเกลื่อน
จริง ๆ ที่พูดแก้ตัว
