ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าของกลุ่มนักศึกษาดังสับสนอยู่ในเส้นทางกลางป่า พวกเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างเร่งรีบ เมื่อหนึ่งในสมาชิกกลุ่มหันซ้ายหันขวาแล้วเริ่มมีสีหน้าเครียด
เพื่อนชายคนหนึ่งตะโกนถามขึ้น
“เฮ้ย ๆ ๆ ทุกคน! มีใครเห็นขวัญข้าวบ้างวะ?”
เสียงฝีเท้าหยุดลงทันที กลุ่มรุ่นน้องที่เหนื่อยหอบหันมองหน้ากันอย่างงุนงง
รุ่นน้องที่อยู่ติดกับขวัญ
“เอ๊ะ… ไม่อยู่เหรอ? ก็เมื่อกี้ยังเห็นเดินตามมานี่นา…”
เพื่อนชายอีกคนเริ่มลน
“ก็นั่นแหละ! เห็นตามมานี่แหละ แต่นี่มองหาไม่เจอแล้ว จะบอกว่าเดินช้าตามไม่ทันก็ไม่น่าใช่ เพราะยังไม่ได้เลี้ยวตรงไหนเลยด้วยซ้ำ!”
เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้นอย่างตื่นตระหนกขณะทุกคนมองไปรอบ ๆ ราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าป่าเริ่มเงียบและมืดลงเรื่อย ๆ
อีกคน
“หรือว่าเธอหยุดผูกเชือกรองเท้าแล้วตามไม่ทัน?”
เพื่อนชายคนเดิมพูดเสริม
“แต่มันก็นานเกินไปป่ะ? ถ้าแค่ผูกเชือกจริง ๆ นี่ควรจะเดินตามมาทันแล
