พันธนาการรักวิศวะไร้ใจ

บทที่ 1 รับน้องหรือรับโทษ

วันรับน้อง

ลานหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ เวย์นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงเก้าอี้ลายหินอ่อนหน้าตึก ใกล้สนามกีฬา ขณะที่พวกขวัญข้าวกำลังวิ่งเนื่องจากถูกลงโทษที่มาร่วมฟังกิจกรรมรับน้องช้า 2 นาที

“โอ้ย...เหนื่อย”

เสียงหอบถี่ ๆ ดังมาพร้อมฝีเท้าของหญิงสาวสองคนที่เพิ่งหยุดพักใต้ต้นไม้ริมสนามหญ้า

“แฮ่ก… แฮ่ก… ขวัญ แกช่วยบอกฉันหน่อยดิ…” โมเมพูดขึ้นทั้งที่ยังหายใจไม่ทันทั่วท้อง มือหนึ่งเท้าข้างเอว อีกมือชี้พุ่งไปทางม้านั่งใต้ร่มไม้

“ว่า… พี่เวย์ที่นั่งไขว่ห้างอย่างกับนายแบบบนปกแมกกาซีนตรงนั้นน่ะ… เกลียดอะไรแกนักหนา? ถึงได้มาลงโทษเราหนักขนาดนี้ เขาสั่งให้วิ่งรอบสนามสิบรอบนะเว้ย ไม่ใช่ซ้อมวิ่งโอลิมปิก!”

ขวัญข้าวที่ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ ขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น แต่นัยน์ตาสีดำสนิทกลับไม่กล้าสบตาเพื่อนสนิทของตน

สายตาของโมเมยังจับจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น เวย์ เวธัส อัศวเมฆา รุ่นพี่ปีสามคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล

เขานั่งไขว่ห้างอยู่เก้าอี้ลายหินอ่อน นั่งราวกับเป็นเจ้าของสนามกีฬา แผ่นหลังกว้างพิงพนักอย่างสบาย ๆ แต่แววตาคมเข้มที่มองมาอย่างเฉยชากลับเยือกเย็นจนขวัญต้องหลบตา

ความหล่อเหลาของชายหนุ่มราวกับเทพบุตรปั้นมาด้วยมือเทพ ทว่าเทียบไม่ได้กับความเฉยชาและท่าทางไม่ใส่ใจมนุษย์ร่วมโลก

“แกรู้จักเขามาก่อนใช่มั้ย?” โมเมหันขวับกลับมา

“…” ขวัญข้าวเงียบ เธอพยายามไม่พูดถึงอดีต ไม่เคยแม้แต่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย

แม้กระทั่งกับโมเม เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.ต้น

โมเมถอนหายใจเสียงดัง ยกมือปาดเหงื่อแรง ๆ “แกเงียบแบบนี้ฉันยิ่งอยากรู้ ฉันหมายถึง…พี่เขาไม่ใช่แค่เย็นชาเฉย ๆ อะขวัญ เขาแม่งเหมือนมีอะไรฝังใจ เหมือนเกลียดแกเข้าไส้เลยว่ะ”

ขวัญข้าวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พูดเสียงแผ่ว ราวกับเล่าเรื่องที่ฝังลึกลงในกระดูก

“เมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นแกไม่มาโรงเรียน และมันก็จะปิดเทอมแล้ว ตอนฉันอยู่มอสี่ พี่เวย์อยู่มอหก เป็นวันปัจฉิมของโรงเรียน…”

เสียงรอบข้างเหมือนหายไป เหลือแค่เสียงในใจเธอที่พูดผ่านความทรงจำ

“วันนั้นฉัน…สารภาพรักกับเขา”

โมเมเบิกตากว้างทันที

“แกสารภาพกับพี่เวย์เหรอ?!”

ขวัญข้าวพยักหน้าเบา ๆ แววตาค่อย ๆ วูบไหว

“ฉันรู้ว่าเขาหมั้นกับข้าว… ข้าวขวัญ พี่สาวฉัน แต่ตอนนั้นข้าวเองก็ไม่ได้ดูจะรักเขาสักเท่าไหร่ ฉันเลยบอกว่าฉันชอบพี่…แล้วถ้าพี่ชอบฉัน พี่ก็เปลี่ยนคนหมั้นได้นี่”

โมเมถึงกับอ้าปากพะงาบอย่างตกใจ “แล้วเขาว่ายังไง…”

“เขาปฏิเสธ… ปฏิเสธอย่างเย็นชา เหมือนคำพูดฉันมันไร้สาระและน่ารำคาญ” คนตัวเล็กเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาเหมือนจะมีน้ำใส ๆ คลออยู่บาง ๆ

“ฉันเสียใจมาก เดินร้องไห้ออกมาเรื่อย ๆ จนถึงสะพานใกล้โรงเรียน แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว… ฉันไม่ทันเห็นมัน…”

เสียงขวัญข้าวสั่นนิด ๆ

“และข้าว… พี่สาวฉัน… เธอมาเห็นพอดี เธอคว้าตัวฉันกระชากออกมา… แล้วตัวเอง… เธอ…”

เจ้าของใบหน้าสวยกลืนน้ำลาย พยายามกลั้นน้ำตาที่เกือบจะไหลอยู่รอมร่อ

“เธอถูกรถชนแทนฉัน… แล้วเธอก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น”

โมเมยกมือขึ้นปิดปาก สีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจสุดขีด นึกไปถึงตอนปิดเทอมได้ยินอยู่ว่าพี่สาวของขวัญเสียชีวิต แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะช่วยน้องสาวของตัวเอง

“จากวันนั้น…พี่เวย์ไม่เคยแม้แต่จะมองหน้าฉัน เขาคงคิดว่าฉันเป็นต้นเหตุ…ที่ข้าวต้องตาย แต่มันก็เพราะฉันจริง ๆ นั่นแหละ”

ขวัญข้าวหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ในใจมันปวดร้าวจนหายใจแทบไม่ออก

“ตลกดีนะ…ฉันรักเขา แต่เขากลับมองฉันเป็นคนที่พรากคนที่เขารักไป…”

โมเมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

“…ขวัญ แกไม่ต้องเล่าแล้วก็ได้ ถ้ามันยังเจ็บอยู่”

ขวัญข้าวส่ายหน้า ดวงตาแน่วแน่แม้จะมีน้ำคลอ

“บางที…แกควรรู้ไว้ เพราะฉันไม่เคยลืมเลยสักวินาที ว่าพี่เวย์เคยรักพี่สาวฉันแค่ไหน และเกลียดฉันได้แค่ไหน…”

สายตาของขวัญข้าวมองตรงไปยังเวย์ที่ยังนั่งนิ่งราวกับรูปสลักเย็นชา

“แต่ไม่เป็นไรหรอก…แค่วันนี้ ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ได้…ก็พอแล้ว”

ทันใดนั้น…ขณะที่สองสาวกำลังนั่งเล่าเรื่องอยู่ใต้ต้นไม้

“เร็ว ๆ หน่อย! พวกเธอจะเข้าร่วมฟังไหมกิจกรรมรับน้องน่ะ วิ่งครบกันหรือยัง?”

เสียงของรุ่นพี่ผู้หญิงดังลอดมาจากชั้นสองของอาคารเรียน พร้อมกับท่าทางกอดอก มองลงมาด้วยแววตาเอือมระอา

ขวัญสะดุ้งนิด ๆ ตามสัญชาตญาณ

เธอเงยหน้าขึ้นมอง แต่อีกสายตาหนึ่งกลับเป็นสิ่งที่เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย

เวย์ เวธัส ยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ลายหินอ่อนเหมือนเดิม

ขาเรียวยาวของเขาไขว่ห้างอย่างเฉยชา มือสองข้างวางบนต้นขา และที่เจ็บที่สุด…

คือสายตานั้น

ดวงตาคมกริบที่เคยมองข้าว.....พี่สาวฝาแฝดด้วยความอ่อนโยน…

วันนี้กลับมองเธอราวกับเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่ามีตัวตนอยู่บนโลก

ไม่รู้ว่าทำไม…สายตานั้นถึงเย็นชาได้ถึงเพียงนี้

แต่ที่แน่ ๆ มันไม่ใช่ความเฉยเมยของคนที่ไม่รู้จักกัน แต่มันคือสายตาของคนที่ ‘ตั้งใจจะเกลียด’

คนตัวเล็กได้แต่สูดลมหายใจลึก ๆ เข้าปอด พยายามกลืนก้อนสะอื้นอึกใหญ่ลงคอ

จากนั้นหันไปหาคู่หูของเธอที่ยังทำหน้ามึนงงอยู่

“ไปต่อกันเถอะโมเม เหลืออีกแค่รอบเดียวเอง…เดี๋ยวจะถูกหาว่าอู้ไม่เข้าร่วมกิจกรรมอีก”

โมเมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่ขวัญข้าวฉีกออกมา

ยิ้มที่ไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว

“แกไหวเหรอ…” โมเมถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

ขวัญข้าวพยักหน้า พร้อมกับยิ้มให้แรงขึ้นอีกนิด ทั้งที่ดวงตายังคงแวววาว

“ไหวสิ…แค่ความเกลียด มันไม่ทำให้ฉันล้มลงหรอก”

คำพูดที่เหมือนกล้าหาญ แต่เบื้องหลังกลับสั่นไหวราวกับข้างในใจใกล้จะพัง

เพียงชั่วพริบตาทั้งสองร่างบางก็เริ่มออกวิ่งอีกครั้ง ฝีเท้าไม่ได้เร็วเหมือนตอนเริ่ม

แต่กลับหนักแน่นขึ้นในทุกย่างก้าว

ขวัญข้าวไม่กล้ามองย้อนกลับไปทางเวย์อีก

เพราะเธอรู้ดีว่า…แค่แววตาคู่นั้นครั้งเดียว มันก็เจ็บพอจะกัดกินหัวใจได้ทั้งดวง....