๓.๒๑
ผมหายตัวขาดการติดต่อไปหนึ่งคืน ทุกคนคงตามหากันจ้าละหวั่นเป็นแน่
ระหว่างซ้อนท้ายบิ๊กไบท์ ผมโทรถึงอาองอาจและปนัดดาตลอดทาง แต่ไม่ประสบผลสำเร็จสักครั้ง ซ้ำร้ายกว่านั้น บิ๊กไบท์ขึ้นทางด่วนไม่ได้ จำต้องวิ่งบนถนนที่รถต้องติดไฟแดงเป็นระยะ แต่ คิม วู ก็ยังขี่ความเร็วสูงสุด ปาดซ้ายขวาไปมา
ทว่า ยังไม่ทันใจต่อจิตว้าวุ่นด้วยกังวลของผมอยู่ดี
ยิ่งใกล้ตัวเมืองรถยิ่งติด ขณะนี้ ๑๘.๓๐ น. แล้ว ความมืดเริ่มแผ่ปกคลุมท้องฟ้า ทำให้ใจผมมืดมนด้วยความร้อนรนตาม และหากพ้นสัญญาณไฟสี่แยกช่วงนี้ จะเหลือไม่น้อยกว่าห้ากิโลเมตรก็จะถึงห้างสรรพสินค้า Siam Grand City ...แต่บ้าที่สุด เพราะขณะนี้รถติดสนิทไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้น้อยนิด
ผมหันไปถามชายขี่มอเตอร์ไซค์ที่จอดติดกัน “ข้างหน้ามีอะไรเหรอครับ รถถึงไม่ขยับเลย”
“อ๋อ เขาปิดถนนเส้นตรงไป Siam Grand City น่ะ รถทุกคันถูกบังคับให้เลี้ยวซ้ายอ้อมไปทางอื่น แต่กว่ารถผู้
