๓.๑๗
ผมรออิริคติดต่อกลับตามสัญญา หากไม่โทรกลับก็จะไปหาเขาอีกวันนี้ ครั้งหน้าคงต้องเผด็จศึกให้เห็นดำเห็นแดงเสียที
ตกเย็นวันที่ ๑๙ กรกฎาคม ก็ได้รับโทรศัพท์จากน้าดวงเดือนพูดละล่ำละลัก
“โตโต้... น้าติดต่อแสงเดือนไม่ได้หลายวันแล้ว”
“ปนัดดาทราบเรื่องนี้ยังครับ” ใจนึกเป็นห่วงน้าแสงเดือน ด้วยลางสังหรณ์บอกมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอเป็นแน่
“รู้แล้ว หนูดาโทรเช็คที่ทำงานแสงเดือนก็ไม่ไปทำงาน ถามเพื่อน ๆ แสงเดือนก็ไม่มีใครรู้เห็นอะไรเลย มือถือก็ปิด” น้าดวงเดือนพูดเร็วปรื๋อ “น้าต้องทำอย่างไรต่ออ่ะ โตโต้ช่วยน้าหน่อยสิ”
“อิริคล่ะ รู้เรื่องนี้บ้างไหม” ผมนึกถึงอิริคคนแรกที่อาจนำไปสู่เบาะแสการหายตัวของน้าแสงเดือน
“จะไปสนไอ้บ้าอิริคมันทำไม” น้าดวงเดือนอารมณ์ฉุนเฉียวทันทีที่ได้ยินชื่อ “มันทิ้งแสงเดือน ไม่เคยโผล่หน้ามาหลายเดือนแล้ว น้าเกลียดมัน อยากให้มันตาย ๆ ไปด้วยซ้ำ”
ผมพยายามสงบสติอารมณ์น้าดวง
