๒.๐๒
ตอนนี้พวกเราอายุย่างสิบเอ็ดขวบแล้ว หนูนาเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่มาร่วมวงคุยด้วยกับพวกเราบางครั้ง แล้วทำไมเพื่อนผู้หญิงในห้องอีกหลายคนไม่มาร่วมแจมด้วยล่ะ? เอ่อ... อันนี้ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ หรืออาจเป็นเพราะหนูนาสนิทกับผมมากที่สุดละมัง แต่ช่างเหอะ ผมเองก็ชอบอยู่ใกล้หนูนาอยู่แล้วนี่ เธอออกจะน่ารักแถมคุยเก่งจะตาย
“ทำไมแกสอบได้ที่หนึ่งทุกครั้งวะ ไอ้ก้าง” อยู่ดี ๆ ประจักษ์ถามผม
“ไม่รู้” ผมตอบสั้น ๆ นี่ถ้าหนูนาไม่อยู่ด้วยนะ ผมจะแกล้งคุยโม้โอ้อวดตัวเอง ให้ประจักษ์หมั่นไส้เล่นเสียเลย
“นั่นสิ ข้าก็เห็นแกเล่นดนตรี เตะฟุตบอลเหมือนพวกเรานั่นแหละ” สมชัยเสริม
“แล้วไง” ผมพยักหน้าหนึ่งทีถามกลับทำหน้าให้กวน ๆ เข้าไว้
“แกพูดเกินห้าคำเป็นไหมวะ ไอ้ก้าง” ชาตรีพูดเหมือนรำคาญ แต่เขาเป็นเพื่อนที่เข้าใจและรู้ใจผมมากที่สุดคนหนึ่งรองจากเอกพจน์
ผมได้ทีแกล้งพูดให้น้อยคำเข้าไว้ พยักหน้ารัว ๆ ตอบ “เอ
