บทนำ
547 Words
บทนำ
3 เดือนที่แล้ว
10.00 pm.
กลางดึก ณ คอนโดแห่งหนึ่งย่านเมืองกรุง
ปึก!
“อ่าส~”
“แฮ่กๆ”
ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อชโลมกายเปียกปอนไปทั่วทั้งสองร่างพลิกตัวนอนหงายลงบนเตียงยับยู่ยี่ด้วยความอ่อนเพลียหลังจากที่เสร็จกิจกรรมบทรักสวาทที่กินเวลาไปนานหลายนาทีก่อนหน้านี้
ก่อนที่ชายหนุ่มที่นอนพักเอาแรงอยู่ข้างๆ จะยัดกายลุกขึ้นมาจากเตียงหยิบเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกระเนระนาดอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ให้เรียบร้อย
ตุบ!
“เงินของเธอ...หนึ่งแสนบาท” จากนั้นเงินก้อนโตจำนวนหนึ่งก็ถูกโยนลงบนเตียงข้างเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาจากเจ้าของเงินที่ยืนมองเธออยู่ข้างๆ เตียง
“ขอบใจ”
ชฎาสาวสวยวัย25ปีเอ่ยประโยคที่เจ็บปวดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตาว่างเปล่าของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดลึกๆกับเงินก้อนโตที่เขามอบให้ เพราะนั้นหมายถึงคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นหน้าชายหนุ่มที่เป็นคนแรกของเธอยืนอยู่ในห้องของเธออย่างตอนนี้แล้ว
เพราะหลังจากนี้...สัญญาที่เธอกับร่างสูงตรงหน้าได้ตกลงกันว่าจะเป็นแค่คู่นอนกันมันได้สิ้นสุดลงแล้ว
และใช่ ตลอดระยะเวลา6เดือนที่ผ่านมาที่เธอกับชายหนุ่มมีอะไรกันโดยที่ไม่มีสถานะ เธอดันทำผิดกฎด้วยการถลำลึกแอบไปรู้สึกดีกับเขา รู้สึกดีจนมันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกรักและอยากครอบครองเขา แต่พอมาถึงวันนี้...วันที่ทุกอย่างต้องจบลง เธอได้แต่มองเขาและกลั้นความรู้สึกต่างๆเอาไว้เพราะเธอไม่สามารถที่จะรั้งคนอย่างเขาด้วยคำว่ารักได้
ถึงจะอยากรั้งแค่ไหนเธอก็ทำไม่ได้เพราะคนที่รู้สึกฝ่ายเดียวอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะครอบครองหัวใจที่เย็นชาของเขาได้
“ฉันไปละนะ”
“อื้ม”
ชฎากล้ำกลืนตอบชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างยากลำบากเพราะก้อนที่ตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอและน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ตรงหางตากำลังจะไหลออกมา ทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากให้คนที่ยืนมองอยู่เห็นน้ำตาของเธอ...และในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหมุนตัวออกจากห้องไปเธอก็ไม่คิดจะหันไปมอง เช่นเดียวกับคนตัวสูงที่ไม่คิดจะหันกลับมามองเธอเช่นกัน...
หลังจากคืนนี้เป็นต้นไป...ถึงหัวใจของเธอจะกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดจนเจียนตายแค่ไหน เธอก็ต้องอดทนและยอมรับกับความเจ็บปวดนี้ไว้
เพราะแท้จริงแล้ว....
สิ่งที่ควรตระหนักเมื่อเป็นได้แค่คู่นอนคือห้ามรู้สึกก่อน... เพราะกฎของคู่นอนคือห้ามรู้สึกต่อกันแต่เธอดันทำผิดกฎข้อนี้ไปเต็มๆ เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องยอมรับมัน....และทิ้งความรักที่ไม่มีตัวตนนี่ไปซะ
- Writer
