วันต่อมา...
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าเล็กของอลินญาค่อย ๆ พยุงร่างกายที่แสนบอบช้ำของตัวเองเดินออกจากห้องพักตรงไปยังโรงอาหารขนาดเล็กที่อยู่บริเวณข้างตึก หมายจะเข้าไปช่วยทุกคนดูแลเด็ก ๆ ตามเคย โดยมีสายตาของดวงจิตที่หันมาเห็นพอดี หญิงวัยกลางคนจึงรีบผละเดินตรงเข้ามาหาคนตัวเล็ก
"ออกมาทำไม ทำไมไม่นอนพัก" คนดูแลมูลนิธิเอ่ยถาม
"อลินไหวค่ะ อลินอยากมาช่วย"
"จะบ้าหรือไง ดูสภาพตัวเองหน่อย" ดวงจิตบอกพลางใช้สายตาจ้องมองไปที่ร่างบางที่ยังคงยืนขาสั่น ๆ อยู่
"อลินไหวจริง ๆ ค่ะคุณดวงจิต"
"คุณเพทายให้เธอพักสองวัน..." อลินญาก็ทำท่าจะไม่ยอม ทำให้หญิงวัยกลางคนพูดต่อ
"...อย่าดื้อได้ไหม ถ้าเธอไม่ฟังแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้เจอดีจากคุณเพทายอีก" ทันทีที่ดวงจิตพูดจบ เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มที่ได้ยินก็ชะงักไป ทว่ายังคงจะตอบกลับคนดูแลเพื่อขออยู่ช่วยต่อ กระทั่ง...
"มาทำอะไรที่นี่" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ร
