เช้าวันต่อมา...
ฉันยืนมองตัวเองในกระจกหลังจากที่แต่งตัวเตรียมไปเรียนตามปกติ ดวงตาทั้งสองนั้นบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัดจากการร้องไห้หนักทั้งคืน
'จำไว้ อยู่ในที่ของเธอ' คำพูดจากปากคุณเพทายยังคงฉายซ้ำเข้ามาโดยมีฉันที่ยืนเม้มปากแน่นไปด้วยความปวดหนึบอยู่ภายในใจ พอได้แล้วอลินญา เลิกนึกถึงได้แล้ว
ฉันได้แต่พร่ำเตือนสติตัวเองในใจพลางเดินไปหยิบกระเป๋าเรียนเพื่อเดินออกไปจากห้อง ทว่าขณะที่กำลังเดินจะออกไปจากตัวตึก สองเท้าฉันก็ต้องชะงักไปกับร่างสูงคุ้นเคยดูดีที่กำลังจะเดินออกไปทางเดียวกันพอดี
"..." ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยมีสายตาคมของอีกคนที่จ้องมองมายังฉันด้วยแววตาราบเรียบเต็มไปด้วยความเฉยชา แม้ว่าภายในใจฉันจะรู้สึกจุกหน่วงแค่ไหน แต่สุดท้าย...ฉันก็เลือกที่จะก้มหัวทำหน้าเคารพคนตรงหน้าอย่างทุกครั้งที่เคยทำพร้อมกับสาวเท้าเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงหนีออกมาก่อน
เจ็บแค่ไหน...ก็ต้องเข้มแข็งไว้
ในเมื่อเขาให้
