"คุณเพทายครับ" เสียงอนุชิตเอ่ยเรียกคนเป็นเจ้านายดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ได้สติ ผละสายตาคมจากแผ่นหลังเล็กค่อย ๆ เดินตรงไปยังรถหรูที่จอดรออยู่ด้วยท่าทีเรียบนิ่งทว่าปลายตาคมยังคงเหลือบมองไปทางห้องพักขนาดเล็กอยู่อย่างนั้น
สองวันต่อมา...
อลินญาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียนตามปกติเหมือนทุกครั้ง โดยช่วงล่างของหญิงสาวได้เริ่มดีขึ้นหลังจากที่พักผ่อนเต็ม ๆ สองวัน เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยืนนิ่งจ้องมองตัวเองผ่านกระจกใหญ่ภายในห้องนอน
"ฟู่วว" เรียวปากบางอมชมพูพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะพยายามค่อย ๆ ฉีกยิ้มให้ดูเป็นปกติ อลินญาไม่อยากที่จะต้องทำตัวเศร้าหมอง แม้ว่าภายในใจจะยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ทำไมเพทาย...ยังคงทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ ทั้งที่เขาเป็นคนบอกให้เธอออกมาอยู่ในที่ของเธอเอง สองสามวันที่ผ่านมา อลินญาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง อีกทั้งยังพยายามหลบหลีกที่
