ตอนที่ 4
1751 Words
หลังจากที่ฉันก้าวขึ้นมาบนรถของคุณแม่ ภาพของพี่ผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ดูเหมือนจะนิ่งช็อคกับชื่อจริงที่ฉันเอ่ยเรียกพี่เขาทำเอา ฉันถึงกับอมยิ้มขึ้นมาด้วยความชอบใจเพราะพี่เขาดูตลกและเอ๋อมาก ๆ ซึ่งแตกต่างกับคนเมื่อวานที่เจอราวกับคนละคน ก่อนจะได้ยินเสียงของคุณแม่เอ่ยดังขึ้น
" ลูกหว้า อารมณ์ดีเหรอลูกแม่เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"
สายไหม เอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยของเธอหลังจากที่เธอแอบมองเห็นเด็กหนุ่มมหาลัยหน้าตาดีกำลังยืนคุยกับลูกสาวของเธอ อยู่หน้าร้านสะดวกซื้อก่อนที่เธอจะจอดรถ
" เปล่าค่ะ หว้าแค่เจอเรื่องตลกมานิดหน่อย ว่าแต่แม่คะ เรื่องสอบเข้ามหาลัย หว้าคิดว่าจะลองไปสอบที่มหาลัยเค เอ่อ คุณแม่จะว่าอะไรไหม เพราะมันค่อนข้างไกลจากบ้านเรา "
ฉันหันไปพูดตอบคุณแม่ด้วยรอยยิ้มแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องในทันที เพราะฉันคิดว่าคุณแม่คงอาจจะเห็นฉันกับผู้ชายคนเมื่อกี้อย่างแน่นอน
"แม่จะว่าอะไรลูกได้ล่ะ ลูกเลือกในสิ่งที่ลูกอยากเรียนเถอะทำให้มันเต็มที่ที่สุด ส่วนเรื่องอื่นๆแม่กับพ่อจะคอยสนับสนุนลูก เองดีไหม "
สายไหม พูดพร้อมกับมองหน้าลูกสาวตัวน้อยของเธอด้วยรอยยิ้มอย่างใจดี เพราะเธอต้องการให้ลูกๆ ของเธอมีความสุข และสามารถตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะทำมากที่สุด
"ดีค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ หว้ารักแม่สายไหมที่สุดเลย!!"
ฉันพูดตอบและยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่เราสองคนแม่ลูกจะพูดคุยและยิ้มหัวเราะไปด้วยกันอย่างมีความสุข
#วันต่อมา
"ลูกหว้า ฝน วันนี้พวกเราไม่มีเรียนพิเศษแล้วไปเดินเล่นที่ห้างหาอะไรกินกันไหม" โม พูดถามเพื่อนรักทั้งสองคน หลังจากที่เรียนจบในคาบเรียนสุดท้ายและกำลังจะแยกย้ายกลับบ้าน
"กูไปด้วย กูว่าจะไปซื้อกระเป๋าคอลเล็กชั่นใหม่ที่เพิ่งออกด้วย" ฝนที่ได้ยินก็พูดแทรกขึ้นมาในทันทีเพราะเมื่อคืนเธอ เพิ่งเปิดดูเพจกระเป๋าแบรนด์ที่ชอบใช้ ประกาศลงขายวันนี้พอดี
" พวกมึงสองคนไปเถอะ วันนี้กูมีธุระต้องไปที่อื่นน่ะ"
ฉันพูดปฏิเสธพวกเพื่อนโดยที่สายตาเผลอก้มมองของในถุงผ้าและยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เพราะวันนี้ถึงไม่มีเรียนพิเศษแต่ก็มีบางอย่างที่ฉันต้องไปทำแถวนั้น
" มึงจะไปไหนวะ และทำไมมึงต้องยิ้มแปลกๆด้วยหรือว่า มึงมีอะไรปิดบังพวกกูหรือเปล่า เหลามาค่ะเพื่อน "
โม เอ่ยถามขึ้นอย่างคนจับผิดเมื่อเห็นรอยยิ้มหวาน กับสายตาของลูกหว้า ที่มีประกายบางอย่าง จนเธอนึกแปลกใจว่าเพื่อนของเธอต้องไปเจออะไรมาแน่นอน
"เปล๊า!!!! กูก็แค่นึกถึงว่ามีธุระที่ต้องไปทำน่ะ"
ฉันหันไปเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสูง ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนและถุงผ้าเดินออกจากห้องเรียน โดยที่ฝนและโมรีบเดินตามมาพร้อมกับเอ่ยขึ้นในทันที
" มึงปฏิเสธเสียงสูงขนาดนี้ มึงมันมีพิรุธยัยลูกหว้า"
" กูมีพิรุธอะไร??"ฉันเอ่ยตอบอย่างคนพยายามเก็บอาการมากที่สุด
" มึงคิดว่าพวกกูสองคนที่คบมึงมาตั้งแต่อนุบาลจะดูอาการเลิ่กลั่กของมึงไม่ออก มึงคิดผิดจ๊ะ " ฝนพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าของโมที่พยักหน้าแบบเห็นด้วย ก่อนที่ลูกหว้าจะหยุดเดินแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
" เฮ้อ!!!กูแค่จะเอาของไปคืนที่ร้านสะดวกซื้อแถวๆสถาบันสอนพิเศษน่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างจำนนเพราะเอาเข้าจริงพวกเราทั้งสามคนแทบจะรู้เรื่องของกันอยู่แล้ว
"ของ??" ฝน พูดตอบกลับอย่าง งงๆ
"เสื้อช็อปน่ะวันก่อนกูมีเรื่องบนรถเมล์นิดหน่อยแล้วดันเผลอหยิบเสื้อติดมือกลับมาที่บ้านด้วย "
" งั้นพวกกูไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ทันแล้วถ้ามีเวลาเหลือพวกเราจะได้ไปเดินห้างกันต่อด้วย" โมเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าของเพื่อนรักทั้งสองคนอย่างรอคำตอบ
"ตกลงตามนั้น"
ฉันเอ่ยและพยักหน้ารับก่อนที่พวกเราทั้งสามคนเดินเลี้ยวออกจากโรงเรียนเพื่อขึ้นรถไฟฟ้าไปยังสถาบันพิเศษทันทีโดยที่ฉันก็ได้เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กับเพื่อนทั้งสองฟังอีกด้วย
หลังจากลงสถานีรถไฟฟ้าฉันและพวกเพื่อนก็เดินมายัง ร้านสะดวกซื้อ เพื่อจะเอาเสื้อไปฝากคืนให้กับพี่ชนกันต์ฉันเลือกซื้อของกินแล้วเดินมายังหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ฉันจึงเอ่ยขึ้นกับพี่พนักงานทันที
"พี่คะคือ หนูอยากจะขอรบกวนฝากของนี้ไว้หน่อยได้ไหมคะเดี๋ยวจะมีคนมารับด้านในเป็นเสื้อช็อปค่ะ"
"ได้ค่ะ"พนักงานสาวเอ่ยตอบเพราะจำหน้าของน้องนักเรียนคนนี้ที่แวะเวียนเข้ามาในร้านสะดวกซื้ออยู่บ่อยครั้งในช่วงหัวค่ำ
" ขอบคุณมากๆ นะคะ"
ฉันยิ้มและเอ่ยขอบคุณพี่พนักงานร้านสะดวกซื้อ แล้วกำลังจะเดินออกจากร้าน เพื่อไปหาเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังยืนรอแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาหันไปเห็น พี่ชนกันต์กำลังลงจากรถคันหรู ก่อนที่พี่เขาจะเดินเข้ามาใกล้ฉันด้วยรอยยิ้มหล่อกระชากใจ
" บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะ ลูกหว้า"
"ทำไมวันนี้พี่มาเร็วจัง หนูเพิ่งฝากเสื้อของพี่ไว้กับพี่พนักงานเมื่อกี้นี้เอง"ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับมองหน้าของพี่ผู้ชายตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าพี่เขาจะมาเร็วแบบนี้
"แบล็ก"
" คะ"
"แบล็ก ชื่อของพี่" แบล็ก พูดแนะนำตัวเอง พร้อมกับกวาดสายตามองใบหน้าหวานและดวงตากลมโตของยัยแก้มป่องด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหลงใหล
"ค่ะพี่แบล็ก" ฉันพยักหน้าตอบรับอย่าง งงๆก่อนที่พี่แบล็กจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"เรายืนรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา"แบล็กพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพื่อไปเอาของที่ลูกหว้าฝากไว้ทันที
ฝนและโมที่เห็นพี่ผู้ชายหล่อสุดแบดบอย เดินหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ก็รีบวิ่งเข้ามาหาลูกหว้าที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่หน้าร้านคนเดียวก่อนที่ฝนจะเอ่ยขึ้นถามทันที
"ลูกหว้า! อย่าบอกนะว่าพี่ผู้ชายคนเมื่อกี้คือคนที่เล่าให้พวกกูฟัง "
" โคตรหล่อ โคตรแบด กร้าวใจสุดๆ นี่มันสเปกมึงชัดๆ เลยยัยลูกหว้า!!อย่าบอกนะ ว่ามึงตามจีบพี่เขาอ่ะ" โม พูดขึ้นตามพร้อมกับส่งสายตาหยอกล้อไปทางเพื่อนทันที
" พี่เขาหล่อสเปกกูจริง แต่กูตามจีบงั้นเหรอ ไม่รู้สิ พวกมึงสองคนไปยืนรอกูตรงนู้นก่อน เดี๋ยวกูเดินตามไป "ฉันพูดด้วยรอยยิ้มบางๆและเอ่ยไล่เพื่อนทั้งสองคนเมื่อมองเห็นว่าพี่แบล็กกำลังจะเดินออกมาจากร้านแล้ว จนพวกเพื่อนวิ่งไปหลบอีกทาง
แบล็ก ที่กำลังจะเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อก็เห็นลูกหว้า กำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อน เพราะใส่ชุดนักเรียนแบบเดียวกันก่อนสายตาจะเห็นว่า เพื่อนของน้องเดินเลี่ยงไปอีกทาง เขาจึงเดินออกมา แล้วเข้าไปหาลูกหว้า พร้อมกับเอ่ยขึ้นทันที
" ขอบใจ ที่เอาเสื้อมาคืนพี่นะ"
"ถ้าพี่แบล็กได้ของคืนแล้วงั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" ฉันเห็นพี่แบล็กเดินกลับมาจึงรีบเอ่ยขึ้นและส่งยิ้มหวานให้กับพี่แบล็ก เพื่อจะขอตัวกลับบ้าน
"เดี๋ยวดิเราจะให้เบอร์พี่ได้ยัง"แบล็กพูดแล้วเอื้อมมือคว้าจับที่แขนเล็กๆ อย่างแผ่วเบา
" ขอเบอร์หนู??"
"อยากจีบ ขอจีบได้เปล่า" แบล็กพูดตอบด้วยแววตาจริงจัง ก่อนจะจ้องมองไปยังเด็กแก้มป่อง ที่เขาอยากจะยกมือหยิกแก้มสักครั้งให้หายมันเขี้ยว
“เอาโทรศัพท์ของพี่มาสิคะ" ฉันเห็นแววตาอันแสนจริงจังของพี่แบล็กจึงเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
ก่อนที่พี่แบล็กจะยื่นโทรศัพท์หรูส่งมาให้กับฉันแต่ก็ไม่วายเอ่ยขึ้นราวกับรู้ทันว่าฉันกำลังจะกดเบอร์คนอื่นให้เขาและฉันก็กำลังจะกดเบอร์พ่อโลกันต์ให้จริงๆ
"กดเบอร์เราจริง ๆ อย่าเอาเบอร์มั่วมาให้ล่ะ" แบล็กเอ่ยขึ้นอย่างคนรู้ทันเมื่อเห็นแววตาอันแสนเจ้าเล่ห์ของยัยแก้มป่องจนคิดว่าเขาจะต้องโดนแกล้งแน่นอน หึหึ ยัยเด็กแสบเอ้ย...
"หนูให้เบอร์หนูแล้ว ถ้าพี่ไม่โทรมาจีบหนูจริงๆครั้งหน้าเจอกันอีกหนูไม่คุยกับพี่แน่ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะพี่แบล็กสุดหล่อ "
ฉันพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับขยับตัวเข้าไปใกล้พี่แบล็กและยื่นโทรศัพท์คืนให้กับพี่เขา ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไปหาเพื่อนของฉันที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ด้วยรอยยิ้มกว้างและหัวเราะออกมาเบาๆกับหน้าตาที่ดูตื่นตะลึงตกใจของพี่แบล็ก " คิกคิก พี่แบล็กตลกชะมัด "
"พี่จะโทรหาคืนนี้เลย รอรับสายด้วย ยัยแก้มป่อง"
แบล็กได้สติก็ตะโกนบอกยัยแก้มป่อง ที่กำลังจะก้าวขึ้นรถแท็กซี่กับเพื่อนและหันมายกมือโบกลาให้เขาด้วยรอยยิ้มหวาน ราวกับเด็กน้อย จนเขายิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจเขารีบยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูเบอร์แล้วกดเมมชื่อว่า "เด็กแก้มป่อง"
ก่อนจะเดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลอย่างอารมณ์ดีสุดๆ พลางเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ
"นี่กูจะจีบเด็ก หรือ โดนเด็กจีบกันแน่วะ ไอ้แบล็ก "
- Writer
