ตอนที่ 6
1241 Words
#วันต่อมา
" นี่เป็นกำหนดการและเวลาในการจัดงานกีฬาสีในปีนี้ผู้ถือป้ายชื่อโรงเรียน คือ ศศิธรและปัทมา ส่วนลูกหว้า อาจารย์อยากจะขอให้เธอช่วยเป็นดรัมเมเยอร์ไม้แรกรวมทั้งฝนฉัตร และ มณีรัตน์ เป็นไม้สองและสาม เดินนำหน้าขบวนพาเหรดและ วงโยธวาทิตของโรงเรียนแล้วกันนะ"
"แต่อาจารย์วิชิตคะ ปกติคนถือป้ายโรงเรียนจะต้องอยู่นำหน้าขบวนหรือเปล่าคะ"
ส้มได้ยินอาจารย์วิชิตพูดจบก็ถึงกับรีบแย้งออกมาด้วยความตกใจ เพราะเธออุตส่าห์ไปขอร้องให้คุณแม่มาขอให้อาจารย์วิชิตช่วยแก้ไขรายชื่อของเธอแทนชื่อของนังลูกหว้า เพื่อจะได้ถือป้ายเดินนำหน้าขบวน แต่นี่ทำไมนังลูกหว้าถึงได้มาเดินนำหน้าขบวนแทนเธอได้อีก
"ปีนี้ทางผู้อำนวยการโรงเรียน ต้องการให้ดรัมเมเยอร์และ คณะวงโยธวาทิต เดินนำขบวนเป็นวงแรก เอ๊ะ!!ดูเธอจะมีปัญหาตลอดเลยนะ ศศิธร "
อาจารย์วิชิต พูดตอบพร้อมทั้งส่งสายตาตำหนิไปยังศศิธร นักเรียนห้องสี่ที่ก่อนหน้านี้เธอให้ผู้ปกครอง มาขอให้เขาแก้ไขรายชื่อคนถือป้าย เมื่อสองวันที่แล้ว
" หนูขอโทษค่ะ อาจารย์"ส้มยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์ด้วยสีหน้าเจื่อนลงทันทีก่อนจะหันไปมองนังลูกหว้าที่กำลังยักคิ้วขึ้นและส่งยกยิ้มราวกับเยาะเย้ยส่งมาให้ ทำเอาเธอมองหน้ามันด้วยความขุ่นเคืองที่เธอไม่สามารถเอาชนะมันได้เลยสักครั้ง
"พวกเธอรับเอกสารไปคนละชุดแล้วอาจารย์จะกำหนดวันซ้อมและให้มาลองชุดที่จะใส่ในวันงานอีกครั้งวันนี้ขอบใจมากแยกย้ายกันกลับบ้านได้ "
"ค่ะอาจารย์"
ฉันรับเอกสารแล้วยกมือไหว้อาจารย์วิชิต ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักครูมายังริมระเบียงทางเดินโดยมีโมและฝน รวมทั้งนักเรียนที่ถูกเรียกตัวก็เดินตามกันออกมาอย่างติดๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามอาคารเรียนของตัวเอง
"พวกมึงเห็นเศษหน้าใคร ทำตกหล่นอยู่แถวนี้บ้างไหมวะ" โม เอ่ยขึ้นอย่างเยาะเย้ยเมื่อเห็นยัยส้มเน่าเดินออกมาจากห้องพักครูด้วยท่าทางหัวเสีย
"กลิ่นเปรี้ยวๆคล้ายผลไม้ที่มีกลีบใช่ไหมมึงกลิ่นแรงเอาเรื่องอยู่นะ เพราะมันน่าจะเน่าใน"ฝนพูดเสริมขึ้นอย่างพร้อมกับมองหน้าลูกหว้าที่กำลังยิ้มและส่ายหัวไปมาให้กับพวกเธออย่างขบขัน
"นี่พวกแกว่าฉันเหรอ" ส้ม ที่กำลังเดินตามหลังกลุ่มของลูกหว้า ได้ยินก็แว๊ดออกมาด้วยความโมโหทันที
"เปล๊า!!ใครรู้ตัวว่าหน้าแหก ถ้าอยากรับก็รับไปสิวะ " ฝนรีบพูดปฏิเสธเสียงสูงและจ้องมองไปยังกลุ่มของส้มอย่างไม่ได้นึกกลัวสักนิดเดียว
"จิ๊จิ๊ อุตส่าห์ไปขอให้แม่มาช่วยเปลี่ยนชื่อเพราะอยากเด่นแต่สุดท้ายก็ต้องเดินตามหลังเพื่อนกูต้อยๆอย่างนี่แหละที่ว่าไม่สวยก็เหนื่อยหน่อยนะ คิกคิก" โมพูดขึ้นมาอย่างลอยๆเพราะก่อนหน้านี้ระหว่างที่เธอกำลังจะไปส่งงานที่ห้องพักครูก็แอบไปเห็นแม่ของส้มมาหาอาจารย์วิชิตและมอบเงินสนับสนุนส่วนหนึ่ง เพื่อให้ส้มได้ถือป้ายโรงเรียน
"อีโมมึง ว้าย!! "ส้ม สติหลุดทันที จึงยกมือขึ้นผลักไหล่ของโมอย่างแรง ก่อนที่ตัวของเธอเองจะถูกผลักอย่างแรงจนเกือบล้มเช่นกันพร้อมกับได้ยินเสียงของลูกหว้า เอ่ยดังขึ้น
"มึงจะทำอะไร?? " ฉันเอ่ยขึ้นและก้าวเข้าไปหาส้มอย่างเอาเรื่องทันที เมื่อเห็นโมถูกผลักจนเซไปอีกทาง
"ก็เพื่อนแก มันว่าฉันก่อนนะ "
"แล้วมันจริงไหมล่ะ "
"เหอะอย่าคิดว่า ฉันจะยอมแพ้แกง่ายๆนะ นังลูกหว้าแข่งวอลเลย์รอบชิง ฉันจะเอาคืนพวกแกแน่ จำไว้!!"
ส้มเมื่อเห็นแววตาและท่าทางของลูกหว้าที่ตวาดกลับมาก็รู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาในทันทีก่อนจะพูดขึ้นและรีบเดินกลับไปยังห้องเรียนพร้อมกับอิงดาวที่กำลังยืนตื่นตกใจอยู่ไม่ไกล
"ไปหัดเสิร์ฟลูกให้ข้ามเน็ตก่อนแล้วค่อยมาคุยกับกู อีส้ม!!!" ฉันเอ่ยตะโกนตามหลังของส้มด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหันไปมองโมและพูดถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงทันที
" มึงเป็นอะไรไหม "
"กูไม่เป็นไรสบายมากขอบใจนะมึง"โมเอ่ยตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้กับลูกหว้าที่เห็นสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
" งั้นพวกเราไปเก็บของที่ห้อง แล้วกลับบ้านกันเถอะ " ฝน เอ่ยขึ้นเมื่อทุกอย่างสงบลงก่อนที่พวกเธอทั้งสามคนจะมาเก็บกระเป๋าในห้องและเดินลงอาคารเรียนเพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางโม ก็เอ่ยถามลูกหว้าราวกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก
" จริงสิ สรุปเมื่อคืนพี่แบล็กของมึงโทรมาจีบมึงตามระเบียบเลยใช่ป่ะ ลูกหว้า"
" อืม พี่เขาโทรมาหากูอยู่" ฉันเอ่ยตอบตามความจริงและ ส่งยิ้มบางๆให้กับเพื่อนทั้งสองคน
" โทรมาจีบ??" โมยังคงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"จีบแหละมั้ง"ฉันพูดตอบพร้อมกับทำท่าทางครุ่นคิดไปด้วย
"แล้วมึงชอบพี่เขาไหม"ฝนพูดถามอีกครั้งด้วยแววตาราวกับต้องการจับผิดเพื่อน
"มึงก็ถามแปลกมันต้องชอบดิวะ ไม่งั้นมันจะให้เบอร์พี่เขาทำไม มึงก็รู้ว่าเบอร์โทรลูกหว้า ดาวโรงเรียนหายากยิ่งกว่าทองคำเสียอีก" โมเอ่ยขึ้นแทรกขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะของลูกหว้าดังขึ้นมาเบาๆ
" คิกคิก พวกมึงก็หยุดอวยกูเถอะกูก็แค่เห็นว่าพี่เขาน่ารัก น่าแกล้งดีอ่ะ มันดูตลกดี" ฉันพูดตอบและหัวเราะออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ที่สั่นเพราะมีสายเรียกเข้าพอดี
"อร๊าย//มึงชอบพี่เขายัยลูกหว้า!!!" โม ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ
"ชอบไม่ชอบกูไม่รู้แต่นู้นจ้ะเพื่อนพี่แบล็กคนโหดกร้าวใจของมึงมายืนรออยู่หน้าประตูแล้ว หือ คนอะไร โคตรเท่ห์อ่ะมึง "
ฝน เอ่ยขึ้นเมื่อสายตาดันไปเห็นพี่แบล็กคนที่ตามจีบเพื่อนรักของเธอยืนอยู่หน้าโรงเรียน
ฉันได้ยินเสียงของโมก็หันไปมองทางหน้าโรงเรียนก็เห็นพี่แบล็กอยู่ในชุดนักศึกษากำลังยืนพิงรถซุปเปอร์คาร์สีดำพร้อมกับยกโทรศัพท์แนบหู ฉันยืนมองพี่แบล็กนิ่งและยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย พลางคิดในใจเงียบๆคนเดียว "มารับจริง ๆ ด้วยแฮะ "
ก่อนที่โทรศัพท์ในมือของฉันจะสั่นขึ้นมาอีกครั้งฉันยกขึ้นดูเบอร์ก็รู้ว่าปลายสายคือใคร ฉันจึงหันไปพูดกับเพื่อน ๆ ทันที
" กูไปก่อนนะพวกมึงกูนัดพี่แบล็กไว้อ่ะวันหลังค่อยแนะนำพวกมึงให้พี่เขารู้จักแล้วกัน "
"จัดไป พวกกูรอได้ "โม พูดตอบพร้อมกับส่งสายตาล้อเลียนไปยังลูกหว้าก่อนที่เพื่อนของเธอจะพยักหน้ารับและเดินแยกไปหาพี่แบล็กที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
- Writer
